malyalam sex story - பயணக் கதைகள் - மாமி நவஜீவன்
Posted: 17 Jun 2016 10:06
பயணக் கதைகள் - மாமி
நவஜீவன்
மழை படபடவென்று அடித்தாலும் சங்கரனைக் கடந்து வேகமாய் போன டாக்சி எதிரே வந்த லாரியைத் தவிர்க்க முயற்சித்த போது ரோடின் ஓரத்தில் வழுக்கி கீழே நாலடி இறங்கி ஒரு மரத்தில் மோதி நின்றது. டாக்சியின் பானெட் நசுங்கி வாயைப் பிளந்து கொண்டு நிற்க, அதன் டிரைவர் மெதுவாக கதவைத் திறந்து கொண்டு வெறுப்புடன் இறங்கினான்.
சங்கரன் தனது காரை ரோடின் ஓரத்தில் தனது காரை அந்த டாக்சிக்கு அருகே நிறுத்தினான். அவன் இறங்கி, டிரைவரை யாருக்காவது அடி பட்டதா என்று விசாரித்த போது அவன் “ஏய் அதொன்னுமில்லா” என்று டாக்சியின் உள்ளே காட்டினான்.
“பட்டர் காஞ்சங்காடு போகுன்னு” என்ற டாக்சி டிரைவர் அதன் பின் கதவைத் திறந்தான். உள்ளேயிருந்து பளிச்சென்று மஞ்சள் நிற பட்டுப் புடவை பளபளக்க, பளிச்சென்று குங்குமப் பொட்டும் வைரத்தோடும் ஒளிர ஒரு மாமி இறங்கினாள்.
கொஞ்சம் சதைப் பிடிப்பான அவளுக்கு நாற்பது வயசுக்கு மேல் இருக்காது. நல்ல மாம்பழ நிறம். “அந்த குருவாயூரப்பன்தான் காப்பித்தினான் இன்னைக்கி” என்றவள் குருவாயூர் பக்கம் திரும்பிக் கும்பிட்டாள்.
சங்கரனைப் பார்த்தவள் “இவருக்கு உடம்பு சரியாயில்லை. க்ஷீணம். ஞங்கள்க காஞ்சங்காடு போகணும் சாரே. இந்த ஆளு கடங்காரன் சரியாயிட்டு காரை ஓட்டலை. எந்து செய்யாம்? இப்போ இந்த மழையில எங்க நான் ஒண்டியா இன்னொரு டாக்சியைத் தேடிண்டு போறது. இவிட டாக்சி கிட்டுன்னோ?” என்று தமிழும் மலையாளரும் கலந்து பேசினாள்.
“மாமி எனக்கு தமிழ் தெரியும். நீங்க தமிழிலே பேசலாம் தாராளமா. இப்போ எப்படியும் காஞ்சங்காடு போகமுடியாது. இங்கேர்ந்து நாலாவது மைல் கல்லில பஸ் நிக்கும். அதைப் பிடிச்சுப் போகலாம். அது கூட மழை நின்னாத்தான் வரும். வழியி ஃப்ளட்ஸ்னு சொல்றாங்க,” என்று சங்கரன் சொல்ல, அவள் முகம் அழகாய் மலர்ந்தது.
“தமிழ்காராளா நீங்க? ரொம்ப நல்லதாக்கம். நான் இப்போ என்னத்தை சேயர்து? இவருக்கு பக்க வாதம் இழுத்துண்டு கிடக்கு. பஸ்ஸில போகாம் பாடில்ல,” என்று அந்த டாக்சியின் உள்ளே காட்டினாள்.
அங்கே படுத்துக் கிடந்த ஒட்டி உலர்ந்த ஒரு கிழவருக்கு மாமியை விட குறைந்தது இருபது வயது அதிகமாய் இருக்கும் என்று தோன்றியது.
“மாமி, அது உங்க அப்பாவா பாவம்” என்று சங்கரன் அனுதாபத்துடன் சொன்னதும் மாமி விரக்தியுடன சிரித்தாள்.
“ஏய் அதொன்னுமில்லை. அது எங்க ஆத்துக்காரர். வயசு என்னை விட கொஞ்சம் அதிகம். ஆன போன வருஷம் வரை நன்னா கம்பீரமா, இஷ்டமானதைப் பண்ணிண்டு, என்னை மிரட்டிண்டு ராஜ்யம் பண்ணிண்டு இருந்தவர் இப்படி வெஜிடபிளாக் கெடக்கார். என்னத்தை சேய்ர்து. எம் பிராப்தம்,” என்று சொன்னவள் முந்தானையால் கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.
“சாரி மாமி, தெரியாம சொல்லிட்டேன்,’ என்று சங்கரன் அசடு வழிந்தான்.
“அதொன்னும் உங்க தப்பில்லையாக்கம். அவருக்கும் நேக்கும் இருபது வயசு வித்தியாசம். அதான் நீங்க மட்டும் இல்லை, எல்லாரும் உங்க மாதிரி கேக்கறா,’ என்று அவள் சொல்லி புன்னகைத்த போது அவள் கன்னங்கள் அழாகக் குழிந்தன. ஆனால் கரு விழிகளில் சோகம் தெரிந்தது.
“மாமி, என்னுடைய கார் இருக்கு. நாலாவது மைல் வரையில நானும் போறேன். நீங்க அங்கிளோட வாங்கோ என் காரில. அங்க ஏதாவது டாக்சி கிடைக்குமான்னு பார்ப்போம். இல்லையா வேற ஏதாவது ஏற்படு பண்ணலாம்,” என்று அவன் சொன்னான்.
“ஒங்களுக்குத்தான் பாவம், சிரமம். அதுதான் பாக்கறேன்” என்று மாமி சொன்னாலும் கடைசியில் ஒப்புக் கொண்டாள்.
சங்கரன் டிரைவர் உதவியுடன் தனது மாருதி காரின் பின் சீட்டில் பெரியவரைப் படுக்க வைத்தான். “மாமி, இது நீங்க வந்த அம்பாசிடர் கார் மாதிரி இல்லை. சின்ன கார். அதுனால முன்னாலதான் உக்காரணும்,” என்று அவன் சொன்னதும் மாமி முகம் குங்குமமாகச் சிவந்தது.
இருந்தாலும் புடவையை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு முன் சீட்டில் ஏறி உட்கார்ந்தவள்
“நன்னாருக்கே தானங்கொடுத்த மாட்டை பல்லைப் பிடிச்சுப் பாத்தாம்பாளே, அந்த மாதிரி நாம் பண்ணுவேனா? ஆபத்பாந்தவனா வந்திருக்கேள். என்னை அவர் முன் சீட்ல உக்கார விடமாட்டார். அவருக்கு மகா ஜலசி. நல்ல சந்தேகப் பிராணி. அவர் பொண்டாட்டிய யாரோ கொத்திண்டு போற மாதிரி. ஆனா இப்போ அதெல்லாம் இல்லை. உடம்பு ஒடுங்கிடுத்து. வாய் அடைச்சுடுத்து. ஆபத்துக் காலத்தில தோஷமில்லேம்பா, அதுனால எல்லாம் சரிதான்,” என்றாள்.
சங்கரன் காரில் ஏறிக் கொண்டு கியரைப் போட்ட போது மழ மழவென்று மாமியின் தொடை கையில் பட்டது. “சாரி மாமி,” என்று அவன் சொன்னதும் அவள் சிரித்தாள்.
“இதென்னது இதுக்கெல்லாம், சாரியாவது பவாடையாவது. என் கையும் காலும் கட்டைக் கட்டையா இருக்கு நீங்க என்ன பண்ணுவேள். தைரியமா வண்டியை ஓட்டுங்கோ,” என்று அவள் சொல்ல சங்கரன் வண்டியைக் கிளப்பினான்.
மழை பலமாகப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. மாமியின் ஜன்னல் கண்ணாடியை முழுசாக ஏற்ற முடியவில்லை. அதன் வழியாக வழியாக வழிந்த மழை நீர் மாமியின் ஜாகெட்டை நனைத்தது சங்கரனுக்கு சங்கடமாய் இருந்தது.“சாரி மாமி, அந்த கிளாஸ் முழுதுமாயிட்டு கேருன்னில்லா, கொறச்சு மாரி இரிக்கு,” என்று அவன் சொல்ல மாமி நகர்ந்து அவனை நெரிங்கி உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
வெட்கத்துடன் அவனை ஓரக் கண்ணால் பார்த்தவள் “நீங்க எப்போ நேக்கு ஹெல்ப் பண்ண வந்தேளோ அப்பவே நம்மாத்து மனுஷாளா ஆயிட்டேள். அதனால சும்மா சாரி எல்லாம் சொல்லாதீங்கோ” என்று அவள் சொல்லி புன்னகைத்தாள்,
மாமி நெருங்கி உட்கார அவள் இளம் சூடான தோள்பட்டை அவன் தோளில் பட, அவள் முழங்கால் அவன் காலைத் இடித்தது. வெள்ளக் காடான ரோடில் அவன் கை கியர் மீது இடைவிடாது வைக்க வேண்டிய நிர்பந்தம்.
ஆகவே அவன் கை நிரந்தரமாக மாமியின் தொடையில் பட்டுக் கொண்டிருந்தது அவனுக்கு இன்பமாய் இருந்தது. ஒரு தடவை அவன் பிரேக்கை திடீரென்று போட முன்னால் விழப் போன மாமியை அவன் கைத்தாங்கலாகப் பிடித்த போது அவன் கை அவள் பஞ்சு மெத்தை முலை மீது பட, சூடேறிய ரத்தம் அவன் தண்டை விறைக்க வைத்தது.
அவனுடன் இன்னமும் நெருங்கி உட்கார்ந்த மாமி, “ஏன் சார் நான் கேக்கறேனேன்னு தப்பா எடுத்துக்கப் படாது. உங்களுக்கு கலியாணம் ஆச்சா?” என்று மாமி முன்னால் டேஷ் போர்டில் கையை மடக்கி வைத்துக் கொண்டு அவனைத் திரும்பப் பார்த்துப் பேசினாள்.
அவன் அவளைத் திரும்பப் பார்த்த போது, மாமியின் ரவிக்கையில் அரைகுறையாகச் சிறைப்பட்ட ஒரு முலையும் அதன் அடியில் பொன்நிறமான வயிற்று சதை மடிப்பு தொப்புளை அடக்கி இருந்த காட்சி அவனைத் திகைக்க வைத்தது. மாமி அவனுடைய சுண்ணியின் வளர்ச்சியைப் பார்த்திருப்பாளோ என்ற சந்தேகம் அவனுக்கு ஏற்பட்டது.
“இல்லை மாமி. இன்னும் விவாஹமொன்னும் கழிச்சிட்டில்லை” என்று அவள் மீது பதிந்த தன் பார்வையை அகற்ற முடியாமல் பேசினான் சங்கரன்.
“சொல்றேனேன்னு தப்பா நெனைக்காதீங்கோ. ஆம்பிளகள் சரியான ஏஜ்ல கல்யாணம் கழிக்கணும். அதுதான் நம்ப தர்மம். அதுவும் ஆத்துக்காரி வந்தாத்தான் மனசு வெளில போகாது. காலாகாலத்தில குழந்தைக்குத் தோப்பனார் ஆகேண்டாமோ?” என்று மாமி விடாமல் பேசிக் கொண்டே போனாள்.
அப்போது திடீரென்று ஒரு குழியில் கார் இறங்கி மீண்டும் ரோடில் ஏறியபோது கியரைப் போட அவன் கை முட்டி மாமியின் யோனித்திட்டின் பரப்பில் பட சங்கரன் அதன் ஸ்பரிசத்தில் திணறினான். அவன் சுண்ணி தடித்து வேட்டியின் அடியில் ஆட்டம் ஆடி குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது.
“பார்த்து பதுக்க ஓட்டுங்கோ. வேகம் போகேண்டா. நான் இப்படித்தான் மூணாவது மனுஷா கேக்கறதுக்குக் கிடைச்சா எதையாவது பேசிண்டே இருப்பேன். அது என் நேச்சர்,” என்று மாமி சிரித்த போது அவள் தெற்றுப் பல் தெரிந்தது.
அந்தச் சிரிப்பில் அவன் கிறங்கியப்போது, அவன் கியர் பிடித்த கையின் மீது மாமி இன்னமும் கொஞ்சம் தொடையைத் தேய்த்துக் கொண்டாள் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. அவன் முழங்கை மாமியின் வயிற்றில் உராய அவள் தொப்புளில் இருந்து கீழ் நோக்கி ஓடிய மயிர் ஒழுங்கு அவன் கையில் சிறகின் மென்மையுடன் பட்டது.
ஒரு வழியாக அவன் நாலாவது மைல் கல்லை அடைந்ததும் காரை சங்கரன் ரோடைத் தொட்டாற் போல் இருந்த ஒரு சிறிய வீட்டு வாசலில் நிறுத்தினான். “மாமி, இங்கே இருங்கோ. நான் ஒரு நிமிஷத்தில அதோ மரத்தடில கடைக்காரன் இருக்கான் அவனை டாக்சி கிடைக்குமான்னு கேட்டுட்டு வர்றேன்,” என்று காரை விட்டு இறங்கி ஓடினான் சங்கரன். ஆனால் அந்த பெட்டிக் கடை மூடி இருந்தது. அதன் படியில் ஒண்டிய ஒரு இளைஞன் ரோட் மழையால் துண்டிக்கப் பட்டதால் டாக்சி, பஸ் எதுவும் வர வாய்ப்பே இல்லை என்று கூறினான்.
அதை மாமியிடம் சொன்னதும், அவள் “எல்லாம் என்னோட ப்ராப்தம், நீங்க பாவம் மழையில நனையறேள்” என்று புடவைத் தலைப்பால் அவன் முகத்தைத் துடைத்தாள். அப்போது நெருக்கத்தில் மாமியின் சூடான மூச்சு அவன் முகத்தில் பட, வேட்டியின் அடியில் கூடாரம் அடித்துக் கொண்டிருந்த சுண்ணி மாமி கண்ணில் பட்டு விடப்போகிறதே என்ற பயத்துடன் அவன் நடுங்கினான்.
“அதோ அந்த சின்ன வீடு என்னோடது தான். இங்க என்னுடைய ஃபார்ம் இருக்கு. அதில மழையினால, ஸ்வல்பம் சூபர்வைஸ் பண்ற வேலை இருக்கு. நீங்க மழை விட்டு டாக்சி கிடைக்கிற வரை என் வீட்டில தங்கலாம். ஒரு ரூம்தான் இருக்கு. ஆனால் அங்கிளை படுக்க விட என்னுடைய கட்டில் இருக்கு. யோசிக்காம வாங்கோ நீங்க,” என்று அவன் சொன்னதற்கு அவள் மறுப்புத் தெரிவிக்கவில்லை.
மாமி அவனைப் பின தொடர்ந்தாள். வெளியில் இருந்த சிறிய வராந்தா, அதில் ஒரு சிறிய மேஜை, அதை ஒட்டினால் போல கை உடைந்த நாற்காலி. எல்லாம் மழைச் சாரலில் நனைந்து கொண்டிருந்தன. உள் அறையின் பெரும்பாலான பகுதியை ஒரு பழைய கட்டில் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்தது.
“சாரி மாமி ரொம்ப சின்ன வீடு. நீங்க கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கணம்’ என்று அவன் சொன்னான்.
மாமி புடவையால் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு, “திரும்பத் திரும்ப சாரி சொல்லாதீங்கோ, நீங்க நம்மாத்து மனுஷான்னுட்டேனே. எல்லாம் பரவாயில்லை. அவரை அந்தக் கட்டில்ல போடலாமா? அவரால தரையில படுத்துக்க முடியாது...” என்று மாமி இழுத்தாள்.
நவஜீவன்
மழை படபடவென்று அடித்தாலும் சங்கரனைக் கடந்து வேகமாய் போன டாக்சி எதிரே வந்த லாரியைத் தவிர்க்க முயற்சித்த போது ரோடின் ஓரத்தில் வழுக்கி கீழே நாலடி இறங்கி ஒரு மரத்தில் மோதி நின்றது. டாக்சியின் பானெட் நசுங்கி வாயைப் பிளந்து கொண்டு நிற்க, அதன் டிரைவர் மெதுவாக கதவைத் திறந்து கொண்டு வெறுப்புடன் இறங்கினான்.
சங்கரன் தனது காரை ரோடின் ஓரத்தில் தனது காரை அந்த டாக்சிக்கு அருகே நிறுத்தினான். அவன் இறங்கி, டிரைவரை யாருக்காவது அடி பட்டதா என்று விசாரித்த போது அவன் “ஏய் அதொன்னுமில்லா” என்று டாக்சியின் உள்ளே காட்டினான்.
“பட்டர் காஞ்சங்காடு போகுன்னு” என்ற டாக்சி டிரைவர் அதன் பின் கதவைத் திறந்தான். உள்ளேயிருந்து பளிச்சென்று மஞ்சள் நிற பட்டுப் புடவை பளபளக்க, பளிச்சென்று குங்குமப் பொட்டும் வைரத்தோடும் ஒளிர ஒரு மாமி இறங்கினாள்.
கொஞ்சம் சதைப் பிடிப்பான அவளுக்கு நாற்பது வயசுக்கு மேல் இருக்காது. நல்ல மாம்பழ நிறம். “அந்த குருவாயூரப்பன்தான் காப்பித்தினான் இன்னைக்கி” என்றவள் குருவாயூர் பக்கம் திரும்பிக் கும்பிட்டாள்.
சங்கரனைப் பார்த்தவள் “இவருக்கு உடம்பு சரியாயில்லை. க்ஷீணம். ஞங்கள்க காஞ்சங்காடு போகணும் சாரே. இந்த ஆளு கடங்காரன் சரியாயிட்டு காரை ஓட்டலை. எந்து செய்யாம்? இப்போ இந்த மழையில எங்க நான் ஒண்டியா இன்னொரு டாக்சியைத் தேடிண்டு போறது. இவிட டாக்சி கிட்டுன்னோ?” என்று தமிழும் மலையாளரும் கலந்து பேசினாள்.
“மாமி எனக்கு தமிழ் தெரியும். நீங்க தமிழிலே பேசலாம் தாராளமா. இப்போ எப்படியும் காஞ்சங்காடு போகமுடியாது. இங்கேர்ந்து நாலாவது மைல் கல்லில பஸ் நிக்கும். அதைப் பிடிச்சுப் போகலாம். அது கூட மழை நின்னாத்தான் வரும். வழியி ஃப்ளட்ஸ்னு சொல்றாங்க,” என்று சங்கரன் சொல்ல, அவள் முகம் அழகாய் மலர்ந்தது.
“தமிழ்காராளா நீங்க? ரொம்ப நல்லதாக்கம். நான் இப்போ என்னத்தை சேயர்து? இவருக்கு பக்க வாதம் இழுத்துண்டு கிடக்கு. பஸ்ஸில போகாம் பாடில்ல,” என்று அந்த டாக்சியின் உள்ளே காட்டினாள்.
அங்கே படுத்துக் கிடந்த ஒட்டி உலர்ந்த ஒரு கிழவருக்கு மாமியை விட குறைந்தது இருபது வயது அதிகமாய் இருக்கும் என்று தோன்றியது.
“மாமி, அது உங்க அப்பாவா பாவம்” என்று சங்கரன் அனுதாபத்துடன் சொன்னதும் மாமி விரக்தியுடன சிரித்தாள்.
“ஏய் அதொன்னுமில்லை. அது எங்க ஆத்துக்காரர். வயசு என்னை விட கொஞ்சம் அதிகம். ஆன போன வருஷம் வரை நன்னா கம்பீரமா, இஷ்டமானதைப் பண்ணிண்டு, என்னை மிரட்டிண்டு ராஜ்யம் பண்ணிண்டு இருந்தவர் இப்படி வெஜிடபிளாக் கெடக்கார். என்னத்தை சேய்ர்து. எம் பிராப்தம்,” என்று சொன்னவள் முந்தானையால் கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டாள்.
“சாரி மாமி, தெரியாம சொல்லிட்டேன்,’ என்று சங்கரன் அசடு வழிந்தான்.
“அதொன்னும் உங்க தப்பில்லையாக்கம். அவருக்கும் நேக்கும் இருபது வயசு வித்தியாசம். அதான் நீங்க மட்டும் இல்லை, எல்லாரும் உங்க மாதிரி கேக்கறா,’ என்று அவள் சொல்லி புன்னகைத்த போது அவள் கன்னங்கள் அழாகக் குழிந்தன. ஆனால் கரு விழிகளில் சோகம் தெரிந்தது.
“மாமி, என்னுடைய கார் இருக்கு. நாலாவது மைல் வரையில நானும் போறேன். நீங்க அங்கிளோட வாங்கோ என் காரில. அங்க ஏதாவது டாக்சி கிடைக்குமான்னு பார்ப்போம். இல்லையா வேற ஏதாவது ஏற்படு பண்ணலாம்,” என்று அவன் சொன்னான்.
“ஒங்களுக்குத்தான் பாவம், சிரமம். அதுதான் பாக்கறேன்” என்று மாமி சொன்னாலும் கடைசியில் ஒப்புக் கொண்டாள்.
சங்கரன் டிரைவர் உதவியுடன் தனது மாருதி காரின் பின் சீட்டில் பெரியவரைப் படுக்க வைத்தான். “மாமி, இது நீங்க வந்த அம்பாசிடர் கார் மாதிரி இல்லை. சின்ன கார். அதுனால முன்னாலதான் உக்காரணும்,” என்று அவன் சொன்னதும் மாமி முகம் குங்குமமாகச் சிவந்தது.
இருந்தாலும் புடவையை இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு முன் சீட்டில் ஏறி உட்கார்ந்தவள்
“நன்னாருக்கே தானங்கொடுத்த மாட்டை பல்லைப் பிடிச்சுப் பாத்தாம்பாளே, அந்த மாதிரி நாம் பண்ணுவேனா? ஆபத்பாந்தவனா வந்திருக்கேள். என்னை அவர் முன் சீட்ல உக்கார விடமாட்டார். அவருக்கு மகா ஜலசி. நல்ல சந்தேகப் பிராணி. அவர் பொண்டாட்டிய யாரோ கொத்திண்டு போற மாதிரி. ஆனா இப்போ அதெல்லாம் இல்லை. உடம்பு ஒடுங்கிடுத்து. வாய் அடைச்சுடுத்து. ஆபத்துக் காலத்தில தோஷமில்லேம்பா, அதுனால எல்லாம் சரிதான்,” என்றாள்.
சங்கரன் காரில் ஏறிக் கொண்டு கியரைப் போட்ட போது மழ மழவென்று மாமியின் தொடை கையில் பட்டது. “சாரி மாமி,” என்று அவன் சொன்னதும் அவள் சிரித்தாள்.
“இதென்னது இதுக்கெல்லாம், சாரியாவது பவாடையாவது. என் கையும் காலும் கட்டைக் கட்டையா இருக்கு நீங்க என்ன பண்ணுவேள். தைரியமா வண்டியை ஓட்டுங்கோ,” என்று அவள் சொல்ல சங்கரன் வண்டியைக் கிளப்பினான்.
மழை பலமாகப் பெய்ய ஆரம்பித்தது. மாமியின் ஜன்னல் கண்ணாடியை முழுசாக ஏற்ற முடியவில்லை. அதன் வழியாக வழியாக வழிந்த மழை நீர் மாமியின் ஜாகெட்டை நனைத்தது சங்கரனுக்கு சங்கடமாய் இருந்தது.“சாரி மாமி, அந்த கிளாஸ் முழுதுமாயிட்டு கேருன்னில்லா, கொறச்சு மாரி இரிக்கு,” என்று அவன் சொல்ல மாமி நகர்ந்து அவனை நெரிங்கி உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
வெட்கத்துடன் அவனை ஓரக் கண்ணால் பார்த்தவள் “நீங்க எப்போ நேக்கு ஹெல்ப் பண்ண வந்தேளோ அப்பவே நம்மாத்து மனுஷாளா ஆயிட்டேள். அதனால சும்மா சாரி எல்லாம் சொல்லாதீங்கோ” என்று அவள் சொல்லி புன்னகைத்தாள்,
மாமி நெருங்கி உட்கார அவள் இளம் சூடான தோள்பட்டை அவன் தோளில் பட, அவள் முழங்கால் அவன் காலைத் இடித்தது. வெள்ளக் காடான ரோடில் அவன் கை கியர் மீது இடைவிடாது வைக்க வேண்டிய நிர்பந்தம்.
ஆகவே அவன் கை நிரந்தரமாக மாமியின் தொடையில் பட்டுக் கொண்டிருந்தது அவனுக்கு இன்பமாய் இருந்தது. ஒரு தடவை அவன் பிரேக்கை திடீரென்று போட முன்னால் விழப் போன மாமியை அவன் கைத்தாங்கலாகப் பிடித்த போது அவன் கை அவள் பஞ்சு மெத்தை முலை மீது பட, சூடேறிய ரத்தம் அவன் தண்டை விறைக்க வைத்தது.
அவனுடன் இன்னமும் நெருங்கி உட்கார்ந்த மாமி, “ஏன் சார் நான் கேக்கறேனேன்னு தப்பா எடுத்துக்கப் படாது. உங்களுக்கு கலியாணம் ஆச்சா?” என்று மாமி முன்னால் டேஷ் போர்டில் கையை மடக்கி வைத்துக் கொண்டு அவனைத் திரும்பப் பார்த்துப் பேசினாள்.
அவன் அவளைத் திரும்பப் பார்த்த போது, மாமியின் ரவிக்கையில் அரைகுறையாகச் சிறைப்பட்ட ஒரு முலையும் அதன் அடியில் பொன்நிறமான வயிற்று சதை மடிப்பு தொப்புளை அடக்கி இருந்த காட்சி அவனைத் திகைக்க வைத்தது. மாமி அவனுடைய சுண்ணியின் வளர்ச்சியைப் பார்த்திருப்பாளோ என்ற சந்தேகம் அவனுக்கு ஏற்பட்டது.
“இல்லை மாமி. இன்னும் விவாஹமொன்னும் கழிச்சிட்டில்லை” என்று அவள் மீது பதிந்த தன் பார்வையை அகற்ற முடியாமல் பேசினான் சங்கரன்.
“சொல்றேனேன்னு தப்பா நெனைக்காதீங்கோ. ஆம்பிளகள் சரியான ஏஜ்ல கல்யாணம் கழிக்கணும். அதுதான் நம்ப தர்மம். அதுவும் ஆத்துக்காரி வந்தாத்தான் மனசு வெளில போகாது. காலாகாலத்தில குழந்தைக்குத் தோப்பனார் ஆகேண்டாமோ?” என்று மாமி விடாமல் பேசிக் கொண்டே போனாள்.
அப்போது திடீரென்று ஒரு குழியில் கார் இறங்கி மீண்டும் ரோடில் ஏறியபோது கியரைப் போட அவன் கை முட்டி மாமியின் யோனித்திட்டின் பரப்பில் பட சங்கரன் அதன் ஸ்பரிசத்தில் திணறினான். அவன் சுண்ணி தடித்து வேட்டியின் அடியில் ஆட்டம் ஆடி குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது.
“பார்த்து பதுக்க ஓட்டுங்கோ. வேகம் போகேண்டா. நான் இப்படித்தான் மூணாவது மனுஷா கேக்கறதுக்குக் கிடைச்சா எதையாவது பேசிண்டே இருப்பேன். அது என் நேச்சர்,” என்று மாமி சிரித்த போது அவள் தெற்றுப் பல் தெரிந்தது.
அந்தச் சிரிப்பில் அவன் கிறங்கியப்போது, அவன் கியர் பிடித்த கையின் மீது மாமி இன்னமும் கொஞ்சம் தொடையைத் தேய்த்துக் கொண்டாள் என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. அவன் முழங்கை மாமியின் வயிற்றில் உராய அவள் தொப்புளில் இருந்து கீழ் நோக்கி ஓடிய மயிர் ஒழுங்கு அவன் கையில் சிறகின் மென்மையுடன் பட்டது.
ஒரு வழியாக அவன் நாலாவது மைல் கல்லை அடைந்ததும் காரை சங்கரன் ரோடைத் தொட்டாற் போல் இருந்த ஒரு சிறிய வீட்டு வாசலில் நிறுத்தினான். “மாமி, இங்கே இருங்கோ. நான் ஒரு நிமிஷத்தில அதோ மரத்தடில கடைக்காரன் இருக்கான் அவனை டாக்சி கிடைக்குமான்னு கேட்டுட்டு வர்றேன்,” என்று காரை விட்டு இறங்கி ஓடினான் சங்கரன். ஆனால் அந்த பெட்டிக் கடை மூடி இருந்தது. அதன் படியில் ஒண்டிய ஒரு இளைஞன் ரோட் மழையால் துண்டிக்கப் பட்டதால் டாக்சி, பஸ் எதுவும் வர வாய்ப்பே இல்லை என்று கூறினான்.
அதை மாமியிடம் சொன்னதும், அவள் “எல்லாம் என்னோட ப்ராப்தம், நீங்க பாவம் மழையில நனையறேள்” என்று புடவைத் தலைப்பால் அவன் முகத்தைத் துடைத்தாள். அப்போது நெருக்கத்தில் மாமியின் சூடான மூச்சு அவன் முகத்தில் பட, வேட்டியின் அடியில் கூடாரம் அடித்துக் கொண்டிருந்த சுண்ணி மாமி கண்ணில் பட்டு விடப்போகிறதே என்ற பயத்துடன் அவன் நடுங்கினான்.
“அதோ அந்த சின்ன வீடு என்னோடது தான். இங்க என்னுடைய ஃபார்ம் இருக்கு. அதில மழையினால, ஸ்வல்பம் சூபர்வைஸ் பண்ற வேலை இருக்கு. நீங்க மழை விட்டு டாக்சி கிடைக்கிற வரை என் வீட்டில தங்கலாம். ஒரு ரூம்தான் இருக்கு. ஆனால் அங்கிளை படுக்க விட என்னுடைய கட்டில் இருக்கு. யோசிக்காம வாங்கோ நீங்க,” என்று அவன் சொன்னதற்கு அவள் மறுப்புத் தெரிவிக்கவில்லை.
மாமி அவனைப் பின தொடர்ந்தாள். வெளியில் இருந்த சிறிய வராந்தா, அதில் ஒரு சிறிய மேஜை, அதை ஒட்டினால் போல கை உடைந்த நாற்காலி. எல்லாம் மழைச் சாரலில் நனைந்து கொண்டிருந்தன. உள் அறையின் பெரும்பாலான பகுதியை ஒரு பழைய கட்டில் ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்தது.
“சாரி மாமி ரொம்ப சின்ன வீடு. நீங்க கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கணம்’ என்று அவன் சொன்னான்.
மாமி புடவையால் முகத்தைத் துடைத்துக் கொண்டு, “திரும்பத் திரும்ப சாரி சொல்லாதீங்கோ, நீங்க நம்மாத்து மனுஷான்னுட்டேனே. எல்லாம் பரவாயில்லை. அவரை அந்தக் கட்டில்ல போடலாமா? அவரால தரையில படுத்துக்க முடியாது...” என்று மாமி இழுத்தாள்.