मग त्यादिवशी मी पुढे त्यांच्याशी काही बोललो नाही. कविता मॅडम माझ्याबरोबर अजून ’बिनधास्त’ बोलायला तयार झाल्या ही माझी त्यादिवशीची मोठी ’अचीव्हमेंट’ होती. माझ्या ’बोल्ड’ प्रश्नांची उत्तर त्या एकदम लगेच ’बोल्डपणे’ देणार नव्हत्या तेव्हा हळु हळू त्यांचा संकोच घालवून त्यांना आनखीन मोकळे करायचे मी ठरवले. मग पुढचे काही दिवस मी त्यांच्याशी थोड्या ’लाईट’ विषयावर बोलत राहिलो व त्यांचा संकोच कमी कमी होत गेला. मग नंतर माझ्या बऱ्याच ’बोल्ड’ प्रश्नांना त्या तेवढ्याच ’बोल्डपणे’ उत्तर द्यायला लागल्या. एकदम त्या ’लंड’ किंवा ’पुच्ची’ वगैरे शब्द बोलायला नाही लागल्या पण बऱ्यापैकी ’बोल्ड’ बोलायला लागल्या.
पुन्हा एकदा असेच आम्ही ऑफीसमध्ये एकटेच होतो आणि आम्ही ’चोकोबार’ खाण्यासाठी आणला. नेहमीप्रमाणे कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसून खात होत्या आणि मी त्यांच्या समोर बसून खात होतो. आमची नजरानजर झाली की मॅडम स्वत:च हसायच्या. तेव्हा मी त्यांना विचारले,
“का हसताय तुम्ही, मॅडम…?”
“का? खाताना फक्त तूच हसू शकतो का? मी हसू शकत नाही का??”
“हसू शकता ना…. पण मला काही आठवते म्हणून मी हसतो….”
“मग मला पण काहीतरी आठवले म्हणून मी हसले….” मॅडमने चावटपणे हसत म्हटले.
“खरच! मग नक्कीच माझ्यासारखे काहीतरी चावट आठवले असणार…. सांगा, सांगा लवकर मला….”
हो!…. आता तूच बोलला होतास ना त्या दिवशी… वाण नाही पण गुण लागतो…. मग तसेच आहे आता…. मला पण तुझे त्या दिवशीचेच बोलणे आठवले….”
“अच्छा! म्हणजे तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ तुम्ही चोखायचे ते होय…?”
“हो तेच!” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले आणि हसायला लागल्या.
“बरे झाल, मॅडम…. तुम्ही तो विषय पुन्हा काढला…. खरे तर त्या दिवशी मला तुम्हाला ’चोखण्याबद्दल’ काही आजून प्रश्न विचारायचे होते पण माझ्या शेवटच्या ’त्या’ प्रश्नाने विषयच पालटला….”
“काय विचारायचे होते तुला??” मॅडमने कुतूहलाने मला विचारले.
“हेच की तुम्ही पहिली वेळ चोखला तेव्हा तुम्हाला काय वाटले?” मी उत्तेजीत स्वरात त्यांना विचारले आणि मला माहीत होते त्यांच्याकडून आता ’बिनधास्त’ उत्तर येणार….
“काय वाटणार… पहिली वेळ माहीतच नव्हते कसा चोखायचा ते…. ह्यांना माझे दात खूप लागले पहिल्यावेळी….. पण तेही लवकर ’फिनीश’ झाले म्हणा पहिल्या वेळी….”
“काय म्हणता?…. तुमच्या तोंडात??” मी मुद्दाम ’आ’ वासून म्हटले.
“हो!… माझ्या तोंडात…” कविता मॅडमने थोडे लाजत उत्तर दिले आणि पुढे म्हणाल्या, “मला कल्पना पण नव्हती ह्यांचे इतके ’पानी’ माझ्या तोंडात गळेल याची….”
“पानी!… त्याला काय बोलतात हे माहीत नाही का तुम्हाला??” मी मिश्कीलपणे विचारले.
“हो, हो!…. माहीत आहेत सगळे शब्द…. ’विर्य’ बोलतात त्याला…” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले पण त्या हसत होत्या.
“मग कशी वाटली चव… विर्याची??”
“अजिबात आवडली नाही, पहिल्यावेळी….. एकदम पानचट लागली…. घश्यात एकदम गिळगीळीत वाटले… बेसीनमध्ये जावून गुळण्या केल्या मी…”
“अरेरेरे…. मला वाटल तुम्हाला पहिल्यावेळीच आवडली असावी ’विर्याची’ चव…. मग नंतर आवडली का?? आय मीन… नंतर अनेकवेळा नंतर….”
“खरे तर त्याला काही चवच नाही… तेव्हा आवडली असे म्हणता येणार नाही…. पण पुढे त्याचे काही वाटेनासे झाले…. थोडक्यात… नंतर सवय झाली….”
“कितपत सवय झाली, मॅडम??” मी पुढे कुतुहलाने विचारले.
“कितपत म्हणजे??”
“नाही म्हणजे…. किती सवय झाली विर्याची…. म्हणजे ’ते’ प्यायला मिळावे असे वाटू लागले… किंवा त्याच्यासाठी तुम्ही तडफडू लागल्या…. वगैरे वगैरे…”
“छे, छे!… तसे काही कधी झाले नाही…. मी ’सवय झाली’ अशासाठी म्हटले की जेव्हा केव्हा हे माझ्या तोंडात फिनीश व्हायचे तेव्हा मला त्याचे काही वाटेनासे झाले….”
“म्हणजे तुमचे मिस्टर तुमच्या तोंडात फिनीश करण्यात रेग्युलर नव्हते? म्हणजे ते रोज तुमच्या कडून चोखून घेत नव्हते??”
“चोखायला सांगायचे रोज… पण तोंडात फिनीश होत नव्हते…. थोडे चोखले की त्यांना ’खाली’ घालायची घाई असायची…. खाली घालायला ’प्रॉब्लेम’ असला की मगच ते तोंडात फिनीश व्हायचे…”
“मी सांगू का तसा ’प्रॉब्लेम’ कधी यायचा??” मी एकदम उत्साहाने कविता मॅडमना बोललो.
“सांग बर, कधी यायचा??” मॅडमने माझ्याच टोनचे वेडावणे आणत विचारले.
“तुमच्या ’पिरीयडच्या’ वेळेत….” मी चावटपणे हसत म्हणालो.
“व्हेरी स्मार्ट!” कविता मॅडमने लाजत लाजत म्हटले, “या विषयातली एखादी गोष्ट तुला माहीत नाही असे होणारच नाही… हो की नाही, सागर??”
“करेक्ट, मॅडम…!” मी अभिमानाने त्यांना उत्तर दिले.
“कुठून इतके ’ज्ञान’ प्राप्त केलेस तू, सागर??… कविता मॅडमने हसत मला विचारले आणि पुढे म्हणाल्या, “हां… आता तुम्हा पुरुषांचे काय म्हणा… तुम्हाला ’ह्या’ गोष्टींचे ज~झान सहज मिळते सगळीकडे… तुम्हा पुरुषांना थोडीत आम्हा बायकांसारखी रिस्ट्रीक्शन्स असतात… पण तरीही एक कुतुहल म्हणून विचारतेय….”
“अगदी बरोबर, मॅडम…. पुरुषांचे जगच वेगळे असते…. आता ’ब्लू-फिल्म’ बद्दल तुम्हाला माहीत आहेच….. तसे तुम्हाला चावट कथांच्या पुस्तकांबद्दल पण माहीत असावे….”
“ते चंद्रकांत काकोडकरांच्या कथाचे??” मॅडमने एक ’बाळबोध’ प्रश्न केला आणि त्यावरून मला त्यांच्या ’ज~झानाची’ कल्पना आली…
“नाही, नाही…. ते नाही…. काकोडकरांच्या कथा तर अगदीच ’मिळमिळीत’ असतात…. पण त्यापेक्षाही जास्त चावट….”
“म्हणजे ते कधी कधी स्टेशन परीसरात ’हैदोस’ वगैरे नावाची पुस्तके विकतात ती??”
“हो! तशीच पण त्यापेक्षाही जास्त चावट…. शक्यतो अशी पुस्तक हिंदीत असतात….”
“नाही रे… मी नाही कधी अशी पुस्तक वाचली…”
“माझ्याकडे आहेत…. देईन मी तुम्हाला वाचायला…. आणि तुम्ही कधी नागड्या उघड्या मुलींची, कामक्रीडेच्या चित्रांची पुस्तक बघितलीत का??”
“छे! काहीतरीच काय विचारतोस…. मी कशी बघणार असली पुस्तक??”
“अहो अस काय करता, मॅडम…. तुमच्या मिस्टरांनी नाही दाखवली कधी तुम्हाला??” मला खरोखरच त्यांच्या उत्तराचे आश्चर्य वाटले.
“नाही रे…..”
“कमाल झाली…. ते तुम्हाला ब्लू-फिल्म दाखवायचे… मग असली पुस्तक का नाही दाखवायचे?…. बरे ठिक आहे… माझ्याकडे आहेत तसली पुस्तक… मी दाखवेन तुम्हाला नंतर…”
“काय काय आहे तुझ्याकडे, सागर?… दाखवण्यासारखे??” मॅडमने मिश्कीलपणे मला विचारले.
“बरच काही….. तुम्ही फक्त सांगा…. आणि मी तयारच आहे…. दाखवायला….” मी पण चावटपणे उत्तर दिले…
“सागर…. तुला की नाही… मोकळीक दिली तर खूपच गैरफायदा घेतोस…. तुला फटके दिल्याशिवाय पर्याय नाही….” असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
खरे तर चावट कथांचे एक हिंदी पुस्तक व एक ’पेंटहाऊस’ मॅगेझीन त्यावेळी माझ्याकडे होते. घरात तर असली पुस्तक ठेवता येत नव्हती तेव्हा ऑफीसमध्ये माझ्या ड्राईंग बोर्डच्या टेबलाखाली एक गुप्त फट होती, जेथे मी ती लपवून ठेवत होतो. जेव्हा मला एकांत मिळेल तेव्हा मी ड्राफ्टींग सेक्शनचा दरवाजा लावून गुपचूप ती पुस्तक बघत व वाचत असे. त्यावेळी मी ती पुस्तक काढून कविता मॅडमना दाखवू शकलो असतो पण मी असली पुस्तक ऑफीसमध्ये ठेवतो हे मला त्यांना कळू द्यायचे नव्हते म्हणून मी नंतर त्यांना ती पुस्तक दाखवायचे ठरवले.
भाग ४
त्या आठवड्यात पुन्हा आम्हाला ’चांगला एकांत’ मिळाला नाही. आमच्या दृष्टीने ’चांगला एकांत’ म्हणजे जवळ जवळ तीन ते चार तास ऑफीसमध्ये फक्त कविता मॅडम आणि मीच असणे. मग पुढच्या आठवड्यात आम्हाला ’एकांत’ मिळाला. आम्ही बॉसच्या केबीनमध्ये बसून गप्पा मारत होतो तेव्हा मी ’काहीतरी आठवले’ अश्या आविर्भावात उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये आलो. मग टेबलाखालील गुप्त फटीतून मी ’पेंट हाऊस’ मॅगेझीन काढले आणि ते घेवून परत बॉसच्या केबीनमध्ये आलो. कविता मॅडम कुतुहलाने मला गेलेले आणि परत आलेले पहात होत्या. केबीनमध्ये शिरताना मी त्यांना म्हणालो,
“मॅडम… हे बघा मी ’हे’ मॅगेझीन आणले आहे तुम्हाला दाखवण्यासाठी….”
असे म्हणत मी मॅगेझीन मॅडमच्या हातात दिले आणि त्यांच्या समोर चेअरवर आरामात रेलून बसलो. मॅडमने उत्सुकतेने मॅगझीन हातात घेतले आणि कव्हरवरील नग्न मुलीचा फोटो पाहू लागल्या. त्या माझ्याकडे बघून मिश्कीलपणे हसल्या आणि मी त्यांच्याकडे बघून चावटपणे हसलो. कव्हरवरची ती मुलगी जरी नग्न होती तरी ती पाठमोरी असल्यामुळे तिचे स्तन किंवा पुच्ची त्यात दिसत नव्हती. नंतर मॅडमने पहिली दोन तीन पाने सोडून मॅगझीन उघडले आणि… “ईईईई” करत किंचाळल्या व मॅगेझीन माझ्या अंगावर टाकले.
मी हडबडत उठलो. मला वाटले की मॅगेझीन मध्ये कदाचीत छोटेसे झुरळ वगैरे असावे म्हणून त्यांनी किंचाळत मॅगझीन टाकले. तेव्हा मी मॅगेझीन चाळून चेक केले पण मला त्यात झुरळ सापडले नाही. मी आश्चर्याने कविता मॅडमकडे पाहिले तर त्या शरमेने माझ्याकडे बघून हसत होत्या.
“काय झाल, मॅडम?… तुम्ही अश्या ओरडल्या का? आणि मॅगझीन का टाकले असे?” मी त्यांना विचारले.
“ईईई… किती घाणेरडा फोटो आहे त्यात….” कविता मॅडमने तोंड वेडेवाकडे करत म्हटले.
“कोठला?? मी नाही बघितला….” असे म्हणत मी मॅगझीन चाळून बघितले पण मला कोठलाही फोटो ’घाणेरडा’ वाटला नाही. तेव्हा मी त्यांना म्हणालो, “कोठे आहे घाणेरडा फोटो?… मला नाही सापडत….”
“तो काय सुरुवातीलाच आहे….. ती बया पाय फाकवून बसलीय तो….”
“कोठला हा?…” असे म्हणत मी त्या सांगत होत्या तो फोटो पाहिला पण मला त्यात काही घाणेरडे वाटले नाही, “यात काय घाणेरडे आहे?”
“शी! कशी ती पाय फाकवून बसलीय…. आणि स्वत:ची ’योनी’ बोटांनी फाकवून दाखवतीय….”
“मग त्यात ’घाणेरडे’ काय आहे, मॅडम??” मला मॅडमच्या बोलण्याचे हसू आले.
“हो! बरोबर आहे…. तुम्हाला काय त्यात घाणेरडे वाटणार…. तुम्हाला तर ’मजाच’ वाटणार असले फोटो बघताना….” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले.
“ओह, कम ऑन, मॅडम… तुम्ही एवढ्या ’फॉरवर्ड’ असताना जुन्या काळातल्या काकूबाई सारखे बोलत आहात…. जणू काही स्त्रीयांच्या ’ह्या’ भागाबद्दल तुम्हाला काही माहीतच नाही…. तुम्हाला पण ’तेच’ आहे ना, मॅडम??” मी चावटपणे त्यांना विचारले.
“शी! हे काय विचारण झाल?….”
“मग एवढे काय लाजता असले फोटो बघायला?”
“मी असले ’बोल्ड’ फोटो कधी बघितले नाही…. म्हणून मला लाज वाटते…” मॅडमने लाजत उत्तर दिले, “आणि तु पण समोर बसलायस ना…”
“अहो, मला काय लाजता?… आपल्यात आता काही लाज-शरमेची गोष्ट राहिलेलीच नाही…. तेव्हा बिनधास्त बघा हे मॅगझीन… आणि तुम्हाला आधी आधी थोडी लाज वाटेल पण नंतर काही वाटणार नाही…. आता तुम्ही एवढ्या ’बिनधास्त’ आहात तर मग लाजायचे काय त्यात?…. त्यांना मी असे म्हटले आणि पुढे म्हणालो, “बर! ठिक आहे… तुम्ही एकट्या येथे बसा आणि हे मॅगझीन पहा… तोपर्यंत मी एक अर्जंट ड्रॉईंग आहे ते पुर्ण करतो… तुमचे झाले की मला हाक मारा….”
असे म्हणत मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये येवून माझे काम करू लागलो. मी मुद्दाम कविता मॅडमना एकांत दिला जेणेकरून त्यांना ते मॅगझीन मनसोक्त बघता यावे. पहिल्या वेळी त्यांना बघायला कसे तरी वाटेल पण नंतर त्यांना त्याचे काही वाटणार नाही. मग त्यावर आम्हाला चर्चा करता येईल व आमच्यातील राहिलेली लाज-लज्जा, संकोच-शरम सगळी संपून जाईल.
बराच वेळ झाला त्यांनी मला बोलावले नाही तेव्हा मी स्वत:च त्यांच्याकडे गेलो. मी गुपचूप जावून मॅडमसमोर चेअरवर बसलो. कविता मॅडम मॅगझीन बघण्यात इतक्या गुंग होत्या की त्यांना कळलेच नाही मी आलोय ते. त्यांच्या चेहऱ्यावरून वाटत होते की त्या जे पहात होत्या ते त्यांना आवडले होते. मी मुद्दाम खाकरून त्यांचे लक्ष वेधून घेतले.
“काय मॅडम… तुम्ही मला हाक माराल म्हणून मी वाट बघत बसलो….”
“अरे ते… मी… बघण्यात गुंग झाले त्यामुळे विसरलेच तुला बोलवायला….” त्यांनी ओशाळत उत्तर दिले.
“ठिक आहे, ठिक आहे…. मी समजू शकतो…. पहिली वेळ तुम्ही असे मॅगझीन बघताय तेव्हा गुंग तर होणारच….” मी हसून त्यांना म्हटल.
“कश्या ह्या मुलीं फोटो काढायला देतात नाही…. काही म्हणजे काही ’सिक्रेट’ रहात नाही…”
“पैसा, मॅडम… पैसा… पैसा मिळतो म्हणून काहीही करायला तयार असतात अश्या बायकां….”
“खरं आहे…. पैसा मिळतो म्हणून ह्या असे फोटो काढून देतात मग अजून पण काय काय करत असतील…. हो की नाही?”
“ऑफकोर्स!…. बर मॅडम… कस वाटल तुम्हाला हे मॅगझीन बघताना?” मी माझ्या मनातला मेन प्रश्न त्यांना विचारला.
“कसे वाटले म्हणजे?…. आता मला काय वाटणार अश्या नागड्या मुलीं बघून? मी काय पुरुष थोडीच आहे….”
“बस काय, मॅडम…. तुम्हाला काहीच वाटल नाही?? अस काय जरुरी नाही की नागड्या मुलीं बघून फक्त पुरुषच उत्तेजीत होतात… स्त्रीयां पण उत्तेजीत होवू शकतात…”
“अरे मी खरच सांगते…” मॅडम मला बोलल्या पण मला ते पटले नाही.
“अहो मॅडम… मी आत आलो ते तुम्हाला कळले पण नाही…. त्यावरून कळते की तुम्ही ह्या नागड्या मुलीं बघण्यात किती तल्लीन झाल्या होतात….”
“हो, असेल… पण त्याचा अर्थ असा होत नाही की मी ’उत्तेजीत’ झाले होते….” मॅडमने आपली बाजू लावून धरली.
“अहो मॅडम… मला सांगायला काय लाजता?… कबूल करा जर उत्तेजीत झाला असाल तर…”
“बर बाबा…. करते कबूल… हो!… झाले मी उत्तेजीत…. खूश??”
“अस्स… मग सांगा ना बिनधास्त…. मी जावून कोणाला सांगणार नाही….”
“मग सांगितल ना आता…..”
“बर मग काय काय आवडल तुम्हाला ह्या मॅगझीन मधल?… एखादी पर्टीक्युलर गोष्ट तुम्ही मार्क केली??” मी त्यांना बोलत करायचा प्रयत्न केला.
“अरे हो…. तुला एक गंमत दाखवते…”
असे म्हणत कविता मॅडमने मॅगझीन घेतले आणि टेबलावर उघडे करत त्या पाने पलटू लागल्या. मग आम्ही दोघेही दोन्ही बाजूने त्या मॅगझीनवर झुकलो आणि पाहू लागलो. त्यांनी एका मुलीच्या पुच्चीचा क्लोज-अप फोटो मला दाखवला व तिच्या पुच्चीच्या पाखळ्या किती मोठ्या आहेत हे अगदी बोट ठेवून दाखवले. आणि मग त्या मॅगझीनमधील नागड्या उघड्या मुलींच्या अंगाबद्दल, छाती आणि पुच्चीबद्दल आमची चर्चा रंगली. कोणाचे नितंब तर कोणाच्या छातीचे उभार, कोणाची तरारलेले निप्पल तर कोणाच्या निप्पलच्या बाजूची वलय…. कोणाची पुच्ची तर कोणाच्या पुच्चीवरील केस….. अश्या सगळ्या भागांचा आकार, रंग, साईज वगैरे बद्दल आम्ही कॉमेंट्स करू लागलो.
आमच्यात जी काही लाज-शरम बाकी होती तीही आता निघून गेली होती. कविता मॅडम अगदी सहजपणे ’स्तन, योनी, पटल, निप्पल’ वगैरे शब्द बोलत होत्या. त्यांच्या तोंडून तसले शब्द ऐकून मी कामोत्तेजीत होत होतो. प्रथमच मी असा एका स्त्रीबरोबर असे मॅगझीन बघून चर्चा करत होतो माझा लंड पॅन्टमध्ये एकदम कडक झाला होता व त्यात एवढे प्रेशर जमा झाले होते की टॉयलेटमध्ये जावून मूठ मारल्याशिवाय तो शांत होणार नव्हता. शेवटी मला रहावले नाही आणि ’एका मिनीटात आलो’ असे त्यांना म्हणत मी टॉयलेटमध्ये पळालो. खसखस मूठ मारून मी विर्य गाळले आणि शांत झालो.
मी परत आल्यानंतर पुन्हा आमची ’चर्चा’ रंगली. कविता मॅडम अगदी उत्तेजीत स्वरात भरभरून बोलत होत्या. बोलताना त्यांच्या डोळ्यात मला एक वेगळीच चमक वाटत होती. कदाचित त्यापण माझ्यासारख्या कामोत्तेजीत झाल्या असाव्या…. मी तर स्वत:ला ’मोकळे’ करून आलो होतो पण त्यांना ते शक्य नव्हते तेव्हा कदाचीत त्यांची उत्तेजना त्यांच्या आवाजातून आणि इतर हालचालीतून व्यक्त होत होती. अचानक त्यांनी मला विचारले,
“सागर…. एक विचारू का??”
“अहो… एक काय…. दोन विचारा… तीन विचारा…”
“नाही एक पुरे आहे….”
“बर… विचारा….”
“जसे तू मला विचारलेस की ’हे मॅगझीन पाहून तुम्ही उत्तेजीत झालात का’ तसेच मी तुला विचारते… तू उत्तेजीत झालास की नाही हे मॅगझीन पाहून?…. अर्थात! माझ्यासारखी हे मॅगझीन बघण्याची तुझी ही पहिली वेळ नाही पण तरीही विचारते… तू उत्तेजीत होतोस की नाही हे मॅगझीन पाहून??” मॅडमने हसत हसत मला विचारले
“होतो ना….!!” मी पटकन उत्तर दिले आणि पुढे म्हणालो, “अहो मॅडम…. मी एकदम ’नॉर्मल’ मुलगा आहे. असल काही नागड-उघड बघितल की लगेच उत्तेजीत होतो मी…. इनफॅक्ट! मी इतका उत्तेजीत होतो की ’रहावत’ नाही मला….”
“मग काय करतोस तू…. नाही ’रहावले’ की??” कविता मॅडमने हसत हसत पुन्हा विचारले.
“काय करणार, मॅडम? इतर काही सोर्स नाही मला…. मग ’अपना हाथ जगन्नाथ’…. ’हातगाडी’ चालवावी लागले मला…” मी हसत त्यांना म्हणालो.
“काय?? हातगाडी??….” मॅडमना माझे बोलणे बहुदा कळाले नाही.
“हो! हातगाडी…..” असे म्हणत मी मूठ वळवून फक्त दोनदा वर खाली केली आणि कविता मॅडमना समजले मला ’काय’ म्हणायचे आहे ते…
“हां! हां! हां!…” करत मॅडम जोराने हसू लागल्या मग आपले हसू कसेबसे थांबवत त्या म्हणाल्या, ’पण आत्ताचे काय?…. आत्ता उत्तेजीत झालास का तू??”
“झालो ना, मॅडम…. हे आत्ताच तुमच्यासमोर मी टॉयलेटमध्ये जावून आलो ना….” मी बिनधास्त त्यांना सांगितले.