Marathi Lovers Sex Story
Posted: 30 Dec 2016 09:58
हजारो वर्षापुर्वी भारतवर्षात राजगड नावाचे एक राज्य होते. त्यावेळच्या अत्यंत प्रगत समजल्या जाणाऱ्या प्रदेशात या राज्याची गणना होत असे. तिथली राज्यव्यवस्था आदर्श असल्याने प्रजा सुखी होती. राज्यात सर्व आलबेल असल्याने त्या राज्यात अनेक शास्त्रे प्रगत झाली होती.
आडवाटेने जाणाऱ्या ट्रेकर्सना आजही या राज्याचे जुने अवषेश तेथे पहायला मिळतात. या अवषेशात एक फारच सुंदर कोरीव काम असलेले एक मंदीर आजही शाबुत आहे. या सर्व अवशेषात हेच मंदीर सर्वात उठुन दिसते. तेथील स्थानिक त्या अप्रतिम मंदिराचा उल्लेख माताराणीचे मंदीर असे करतात. असे मानले जाते की तिथल्या राजाने आपल्या आईच्या स्मृतीप्रित्यर्थ हे मंदीर बनवले. या मंदिराचे विषेश म्हणजे त्यात एकही देव वा देवीची मुर्ती नाही. मंदीराच्या आतल्या व बाहेरच्या बाजुला भिंतीवर वेगवेगळ्या स्थितीत कामलीला करणाऱ्या स्त्री पुरूषांची उत्कृष्ठ शिल्पे आहेत.
स्थानिक दंतकथेप्रमाणे तेथे धर्मवीर नावाचा राजा राज्य करत होता. त्याच्या राणीचे नाव होते नीलिमादेवी. त्यांना राजेन्द्र नावाचा एकच पुत्र होता. लहान वयातच राजकुमार राजेन्द्र कठोर परिश्रम घेवुन अनेक विद्या आत्मसात केल्या होत्या. वीस वर्षाचा राजबिंडा राजकुमार सडपातळ पण मजबुत अंगकाठीचा व तेजस्वी मुद्रेचा होता. युवा राजकुमार राजेन्द्र इतक्या लहान वयात पंचकोशीत धर्मशास्त्राचा एक गाढा विद्वान म्हणुन ख्यातीप्राप्त होता.
राजकुमाराला युध्दशास्त्राची फारशी आवड नव्हती. त्यामुळे नेहमीच्या दरबारातील रिवाजाप्रमाणे महाराज धर्मवीरांनी त्याला सेनापती न करता दरबारात राजपुरोहीत म्हणुन नेमले. महाराज राजेन्द्रला खास मान देत. राज्याच्या कारभारात प्रत्येक गोष्ट राजकुमाराला विचारुन करु लागले. राजकुमार महाराजांच्या शेजारी उच्चासनावर बसुन महाराजांना राज्यकारभारत मदत करु लागला. अल्पावधीतच राजकुमार राजेंद्र राजदरबारात महाराजांच्याखालोखाल महत्वाची बलशाली व्यक्ती बनली.
दिवसभर राज्याचे काम बघुन राजेन्द्र राजमहालातील माताराणीच्या देवळात ध्यान लावत व चिंतन करत. महाराज धर्मवीर व इतरांसाठी त्याचे दुहेरी व्यक्तीमत्व बनले होते. दरबारात राजपुरोहीत तर घरात लाडका पुत्र. पण त्यांच्या सुंदर मातेसाठी, महाराणी निलमदेवींसाठी तो अजुनही त्यांचा लाडका पुत्र होता. त्यांच्या नाजुक ओठावर मात्र पुत्राला प्रेमाने मारलेली ’राजा’ अशी हाकच कायम असे.
राजाचे वय जेमतेम वीस असताना दुर्दैवाने अचानक त्याच्यावरचे पितृछत्र हरपले. राजाचे आपल्या पित्यावर अतिशय प्रेम होते. महाराजांच्या अंतिम इच्छेप्रमाणे त्यांच्या देहावासानंतर राजपुत्राने राजेन्द्रने राज्याचा राजा व राजपुरोहित अशा दुहेरी जबाबदारी स्विकारली. राजदरबाराच्या रोजच्या कामकाजात तो विधवा राजमाता नीलिमादेवींचे सहाय्य घेत असे. ते दोघे इतर विद्वांनांबरोबर बसुन नेहमी आचरण व नीतीमत्ता अशा गहन विषयावर चर्चा करत. बरेचदा ही चर्चा राजदरबारात होई.
न्यायनिवाड्यासाठी अनेक कौटुंबीक बाबी दरबारात येत. त्या काळी एकाच कुटुंबात होणारे विवाह अनेकदा दरबारात चर्चीले जात. प्रजेची विनंती ऐकुन राजा आपली मान डोलावुन अशा विवाहांना मंजुरी देई. त्याला अनेकदा अचंबा वाटे कारण हल्ली मलगा व माता, भाउ व बहिण असे विवाह, मान्यतेसाठी मोठ्या प्रमाणात राजदरबारात येउ लागले होते. कुटुंबाच्या धनसंपत्तीचे विभाजन टाळण्यासाठी असे होत असावे असे राजेन्द्रला नेहमी वाटे .
महाराज राजेन्द्र महालात परतत तेव्हा राजमाता व त्यांच्या खास दासी दारात त्यांची रोज पंचारती करत. कुंकुमतिलक लावुन आरती झाल्यावर सेवक डोक्यावर फुले व अक्षतांचा वर्षाव करत. मग राजमाता सेवकांना बाहेर जाण्याचा आदेश देत. राजेन्द्र मातेचे चरण स्पर्श करुन त्यांना घट्ट आलिंगन देत व नंतर दोघे हात धरुन अंतपुरात शिरत.
तरुण महाराज काही काळ विश्रांती घेत. वामकुक्षीनंतर राजमाता निलिमादेवी त्यांना आपल्या शयनकक्षेत बोलवी. राजमातेचे कक्ष रोज फुलांनी सजावलेले असे. त्या महालात भिंतीवर लाल रेशमी कनतानी असत तर जमिनीवर उंची गालीचे. त्या भवनात राजमातेचा देव्हारा होता. तेथे नेहमी सुगंधी उदबत्ती व धुपाचा लावलेल्या असल्यामुळे तेथे कायम सुवास दरवळत असे. इतर सर्वांना तेथे मज्जाव असल्यामुळे तेथे नेहमी आसीम शांतता असे. तिशी पार करुनही अजुन तरुण व सुंदर दिसणाऱ्या निलीमादेवी आपली सर्व आभुषणे व राजवस्त्रे घालुन पुत्राचे स्वागत करत व राजाला राजवस्रे काढुन फक्त छोटे पिवळे वस्त्र नेसण्याची आज्ञा देत. राजा मातेची तो आदेश मानुन पालन करे. शास्त्राप्रमाणे पितांबराच्या आत अंत्वस्त्र घालायला परवानगी नसे.
राज्याचे कामकाज आटपुन दोघे ध्यान लावुन काही काळ तपस्चर्या करत. थोरले महाराज तंत्रविद्येत पारंगत होते. ते एका गुढ देवीच्या मुर्तीची पुजा करत. त्यांच्या अकाली देहांतामुळे ती पूजा अजुन सिध्द झाली नव्हती. मुत्युसमयी त्यांनी निलीमादेवींना राजेन्द्रकडुन ती पूजा सिध्दीला नेण्याची आज्ञा केली. तेव्हापासुन निलीमादेवी थोरल्या महाराजांची इच्छापुर्ती करत होत्या. माता व पुत्र त्या सुगंधी भवनात काही प्रहर ही थोरल्या महाराजांनी सांगीतलेली पुजाआर्चा करत.
पुत्राबरोबर सुरवातीला काही दिवस राजमाता आपली सर्व वस्त्रे पारिधान करुन राजाबरोबर बसत. जसे ग्रीष्म ऋतुचे आगमन झाले व बाहेरील वातावरण तप्त होवु लागले तसे त्यांच्या अंगाची काहीली होवु लागली. पुजासमयी त्या दोघांशिवाय अन्य सेवकांना मज्जाव असल्यामुळे, या तापापासुन बचावण्यासाठी, एक दिवस निलीमादेवींनी आपली आभूषणे व कमरेवरच्या वस्त्रांचा त्याग केला. त्यामुळे रोज कमरेवर कंचोळी व कमरेखाली एक छोटे वस्त्र असे राजमातेचे स्वरूप पाहण्याची राजाला सवय झाली.
कधीकधी आपल्या मातेचे कंचोळीआडुन डोकावणारे उन्नत वक्षस्थळे राजाला विचलीत करत. आपल्या बाजुला डोळे मिटुन आराधना करणाऱ्या मातेच्या सुंदर चेहऱ्याकडे, तिच्या नितळ त्वचेकडे, छातीवरील कुंभाकडे, सपाट पोट व कृश कटीकडे पहाताना राजाच्या लिंग ताठरुन वस्त्रात हालचाल होई व ते चुळबुळत राहत. पुजेनंतर निलीमादेवी त्या भवनातील मध्यभागी असलेल्या हौदात स्नान करत असे. आपल्या शयनकक्षेतुन राजाला आपल्या मातेच्या सुंदर नग्न मुर्तीचे कधीमधी ओझरते दर्शन होई व तरुण महाराजांना अस्वस्थ करुन सोडे.
एक दिवस राजा आपली सर्व वस्त्रे त्यागुन फक्त कमरेला लहान तलम धोतर लावुन मातेच्या कक्षात प्रवेश करत होते. त्याचवेळी पाठमोऱ्या होवुन निलीमादेवी आपली वस्त्रे उतरवताना राजाला दिसल्या. त्यांनी छातीवरील वस्त्र खाली टाकले व लपेटलेली साडी फेडु लागल्या. छातीवरती अंगावर तंग बसलेली कंचोळी होती. साडी त्यांच्या कमनिय शरीरापासुन वेगळी झाले व खाली पडली व कमरेखाली असलेले छोटे वस्त्र राजाला दिसले. आपल्या पाठमोऱ्या मातेचे घटासारखे प्रमाणबध्द पार्श्वभाग जणू संगमरवरात कोरलेले शिल्प भासत होते. केळ्याच्या खांबांसारख्या मांड्या, कोमल कटी असे ते मातेचे अर्ध्नग्न रुप राजा डोळे फाडुन पहात राहीला. किंचीत वळुन निलीमादेवींनी आपली कंचोळी उतरवली.
कंचोळी दुर होताच सुंदर वक्ष नजरेस पडले. निलीमादेवीनी कंचोळी खाली टाकली व आपल्या बोटांनी स्तनांला स्पर्श करुन दोन्ही स्तनाग्रे चिमटीत दाबली. मातेच्या उन्नत वक्षावरचे उमलणाऱ्या गुलाबकळी समान स्तनाग्रे पाहुन राजाचा श्वास काही क्षण जणु बंद पडला. राजाची चाहुल लागताच निलीमादेवी वळल्या. समोरुन इतक्या जवळुन राजाने निलीमादेवींचे वस्त्राशिवाय वरचे शरीर फार लहानपणी पाहीले होते. निशब्द होवुन तो पहात राहीला. निलीमादेवींनी दोन्ही स्तन स्वतःच्या हातात घेवुन एकदा वर ढकलले व छातीवर दाबुन सोडुन दिले. हे दृश्य पाहुन राजाचे लिंग कठोर होवुन उसळले. ते आपला आकार कैकपटीनी वृधींगत करुन कटीच्या वस्त्रात डुलु लागले. तश्या स्थितीत निलीमादेवीनी राजाचा हात पकडुन आसनावर बसवले व डोळे मिटुन आराधना करण्याचे आवाहन केले.
इतके दिवस किमान कपडे ल्यायलेली राजमाता तो जवळुन पहात होता. पण आज आईचे हे अर्धग्न रुप त्याला बेचैन करत होते, लोभावत होते. डोळे किलकिले करुन त्याने निलीमादेवीकडे पाहीले. त्यांचे डोळे बंद होते व हात जोडुन त्या पुजेत मग्न झाल्या होत्या. राजाची चेहऱ्यावरची नजर खाली ढळली व वक्षावर केंद्रीत झाली. स्त्रीचे स्तन इतके सुंदर असु शकतात हे त्याला प्रथमच जाणवले. परत डोळे मिटायला राजाला फारच प्रयास पडले.
राजाच्या बंद डोळ्यासमोर अजुनही ती सुंदर प्रतिमा तरळत होती. ते अप्रतीम गोरे स्तन, त्यावरचे तांबुस छोटी लिंगासारखी तरारलेली उन्नत व उत्तेजीत स्तनाग्रे काही केल्या हटत नव्हती. मांड्यामध्ये वस्त्र फाडुन बंड करण्याची धमकी देणारे आपले लिंग कसेबसे दाबुन राजा अवघडुन आसनावर बसला होता.
निलीमादेवींचे पतीचे निधन होवुन अनेक मास लोटले होते. पतीनंतर पुत्राशिवाय त्यांना कोणी निकटचे आप्त नव्हते. एका आश्रमात बाढलेली निलीमादेवी, विवाहाच्या समयी १४ वर्षीय अल्लड व अबोध बालीका होती. त्या माता झाल्या तेव्हा त्यांच्या बाळंतपणात त्यांचे वक्ष दुधाने भरुन कैक पट वर्धीत झाले. पुर्वीची कृश देहयष्टी चांगली भरली, तेजस्वी झाली. त्यानंतर २० वर्षांनी निलीमादेवी तितक्याच आकर्षक राहील्या किंबहुदा अधिक आकर्षक झाल्या. त्यांची उन्नत छाती, सपाट पोट, कृश कंबर अस त्यांचे स्वरूप तरूण वा वृद्धांना भुरळ घालण्यास समर्थ होते.
अजुनही त्यांच्या देहात मिलनासक्तता होती. त्या कामुक होत. पतीच्या निधनानंतर इतके मास पुरुषाचा सहवास नव्हता. युवा पुत्राला पाहुन ती ३५ वर्षाची स्त्री आपल्या पतीचे रुप आठवी व तळमळे. पण निलीमादेवीना आपल्या राजपदाची जाणीव होती व राजघराण्याशिवाय सामान्य पुरुषाकडे त्या पाहु शकत नव्हत्या. दिवसभरात दरबारात व पुजाघरात त्या ही अस्वस्थता कशीबशी सहन करत. पण शयनगृहात निद्रेची आराधना करताना आपल्या शय्येवर पहुडल्यावर त्यांचा देह बंड करुन उठे. कधी त्यांना पुत्राचे राजबिंडे रुप आठवे व पतीच्या सहवासा अभावी त्यांची कामभावना उसळुन वर येई. त्यांची शाही योनी स्त्रवुन शय्येवरचे वस्त्र ओले होई.
दुसऱ्या दिवशी नेहमीसारखा राजा त्यांच्या महाली दाखल झाला. चरणस्पर्श केल्यावर निलीमादेवींनी राजाला आलिंगन दिले व सेवकांना जाण्याची आदेश दिला. आज निलीमादेवी आपल्या शाही राजवस्त्रात व नखशिखांत आभूषणात मढलेल्या होत्या. तांबुलसेवनाने त्यांचे ओठ आरक्त झाले होते. राजाने पाहिले तर आज निलीमादेवींनी भाळी कुंकुम तिलक लावला होता. त्यांचा चेहरा एका वेगळ्या तेजाने झळाळत होता. त्यांच्या छातीवरच्या तलम वस्त्रातुन त्यांच्या कंचोळीच्या आतल्या स्तनांचा आकार व उभारलेले स्तनाग्र राजाला स्पष्ट दिसत होता.
निलीमादेवींनी राजाला हात धरुन शयनघरात नेले व धोतर काढुन छोटे वस्त्र घालुन आसनावर बसायचा इशारा केला. राजासमोर उभे राहुन त्या स्वतःची आभुषणे उतरवु लागल्या. राजा श्वास रोकुन तिरक्या नजरेने मातेकडे पहात होता. तो पहात असताना त्यांनी वस्त्रे उतरवण्यास सुरवात केली. वरचे वस्त्र फेडुन कांचोळी उतरवुन त्यांनी आपले स्तन दाबले व क्षणार्धात त्या कमरेवरच्या छोट्या वस्त्रावर अर्धनग्न होवुन राजासमोर उभ्या राहील्या. राजाला नजरेसमोर मातेच्या सुदौल मांड्या. गुप्तांग जेमतेम झाकणारे अंतर्वस्त्र, कोमल कटी व त्यावरचे हिंदकळणारे मस्तवाल स्तन व त्यांच्या बोंड्या दिसत होती. त्याने एक आवंढा गिळला व आपल्या काबुबाहेर जाणाऱ्या गुप्तांगाला संभाळण्याचा निष्फळ प्रयत्न केला.
राजाने आश्चर्यांने मातेला विचारले "माते आज इतकी काय निकड आहे की तु इतक्या तिव्र वेगाने पुजेला आरंभ करु पाहत आहेस?"
"राजा आजचा दिवस खुप महत्वाचा आहे. आज बरोबर एक वर्ष लोटले, तुझ्या पिताश्रींनी माताराणीची पुजा चालु केली. आज आपल्याला माताराणीदेवीची मनोभावे पुजा करुन पिताश्रींच्या आत्म्याला शांती देण्यासाठी प्रार्थना करायची आहे. मला वचन दे आजची पुजा तु मनोभावे व मी सांगीन तशी करायची. तरच तुझ्या पित्याचा आत्मा शांत होईल."
’माते हे तर माझे प्रथम कर्तव्य आहे. मी तु सांगशील तसेच करायचे तुला वचन देतो."
राजाकडुन वचन घेवुन निलीमादेवी त्याच्याशेजारी आसनावर बसल्या. "राजा तुला माहित आहे तुझ्या पित्याला तंत्रविद्या अवगत होती. ते या माताराणीला वश करण्याचा मृत्यु येई पर्यंत अटोकोट प्रयत्न करत होते."
"माते मी तुला माझा होकार दिला आहे. पण तु माझी उत्कंठता ताणत आहेस. या माताराणीला वश करायला आपल्याला काय करावे लागेल?" राजाने विचारले.
"बेटा आज मी तिला माझ्या देहात येण्याचे आवहान करणार आहे. माझ्या देहात तिने प्रवेश केला की तुझे कर्तव्य असेल की ती जे सांगेल ते ऎकुन तिची आज्ञा पालन करायचे. पण लक्षात ठेव तु माझ्या शरीरात शिरलेल्या माताराणीचे आज्ञा पालन करण्यात दिरंगाई व कुचराई केलीस तर तुझ्या पिताजींचा आत्मा कधीच शांत होणार नाही."
"माते मी पिताश्रींच्या आत्म्याच्या शांतीसाठी काहीही करायला तयार आहे. मी तसे तुला वचन देतो"
होकार्थी डोके हलवुन निलीमादेवीनी डोळे मिटले व माताराणीची आराधना चालु केली. राजा किलकिल्या डोळांनी मातेकडे पाहत होता. त्याने पाहीले की त्याची माता भक्तीभावाने तल्लीन होवुन हळुहळु डोलायला लागली. अचानक त्या जोरात किंचाळल्या. राजाने ताड्कन डोळे उघडुन मातेकडे पाहीले. ती जमिनीवर कोसळली होती. राजाने घाबरुन तिला उठवायचा प्रयत्न करुन तिला मिठीत घेतले.
"काय झाले माते? तु ठीक आहेस ना?"
आडवाटेने जाणाऱ्या ट्रेकर्सना आजही या राज्याचे जुने अवषेश तेथे पहायला मिळतात. या अवषेशात एक फारच सुंदर कोरीव काम असलेले एक मंदीर आजही शाबुत आहे. या सर्व अवशेषात हेच मंदीर सर्वात उठुन दिसते. तेथील स्थानिक त्या अप्रतिम मंदिराचा उल्लेख माताराणीचे मंदीर असे करतात. असे मानले जाते की तिथल्या राजाने आपल्या आईच्या स्मृतीप्रित्यर्थ हे मंदीर बनवले. या मंदिराचे विषेश म्हणजे त्यात एकही देव वा देवीची मुर्ती नाही. मंदीराच्या आतल्या व बाहेरच्या बाजुला भिंतीवर वेगवेगळ्या स्थितीत कामलीला करणाऱ्या स्त्री पुरूषांची उत्कृष्ठ शिल्पे आहेत.
स्थानिक दंतकथेप्रमाणे तेथे धर्मवीर नावाचा राजा राज्य करत होता. त्याच्या राणीचे नाव होते नीलिमादेवी. त्यांना राजेन्द्र नावाचा एकच पुत्र होता. लहान वयातच राजकुमार राजेन्द्र कठोर परिश्रम घेवुन अनेक विद्या आत्मसात केल्या होत्या. वीस वर्षाचा राजबिंडा राजकुमार सडपातळ पण मजबुत अंगकाठीचा व तेजस्वी मुद्रेचा होता. युवा राजकुमार राजेन्द्र इतक्या लहान वयात पंचकोशीत धर्मशास्त्राचा एक गाढा विद्वान म्हणुन ख्यातीप्राप्त होता.
राजकुमाराला युध्दशास्त्राची फारशी आवड नव्हती. त्यामुळे नेहमीच्या दरबारातील रिवाजाप्रमाणे महाराज धर्मवीरांनी त्याला सेनापती न करता दरबारात राजपुरोहीत म्हणुन नेमले. महाराज राजेन्द्रला खास मान देत. राज्याच्या कारभारात प्रत्येक गोष्ट राजकुमाराला विचारुन करु लागले. राजकुमार महाराजांच्या शेजारी उच्चासनावर बसुन महाराजांना राज्यकारभारत मदत करु लागला. अल्पावधीतच राजकुमार राजेंद्र राजदरबारात महाराजांच्याखालोखाल महत्वाची बलशाली व्यक्ती बनली.
दिवसभर राज्याचे काम बघुन राजेन्द्र राजमहालातील माताराणीच्या देवळात ध्यान लावत व चिंतन करत. महाराज धर्मवीर व इतरांसाठी त्याचे दुहेरी व्यक्तीमत्व बनले होते. दरबारात राजपुरोहीत तर घरात लाडका पुत्र. पण त्यांच्या सुंदर मातेसाठी, महाराणी निलमदेवींसाठी तो अजुनही त्यांचा लाडका पुत्र होता. त्यांच्या नाजुक ओठावर मात्र पुत्राला प्रेमाने मारलेली ’राजा’ अशी हाकच कायम असे.
राजाचे वय जेमतेम वीस असताना दुर्दैवाने अचानक त्याच्यावरचे पितृछत्र हरपले. राजाचे आपल्या पित्यावर अतिशय प्रेम होते. महाराजांच्या अंतिम इच्छेप्रमाणे त्यांच्या देहावासानंतर राजपुत्राने राजेन्द्रने राज्याचा राजा व राजपुरोहित अशा दुहेरी जबाबदारी स्विकारली. राजदरबाराच्या रोजच्या कामकाजात तो विधवा राजमाता नीलिमादेवींचे सहाय्य घेत असे. ते दोघे इतर विद्वांनांबरोबर बसुन नेहमी आचरण व नीतीमत्ता अशा गहन विषयावर चर्चा करत. बरेचदा ही चर्चा राजदरबारात होई.
न्यायनिवाड्यासाठी अनेक कौटुंबीक बाबी दरबारात येत. त्या काळी एकाच कुटुंबात होणारे विवाह अनेकदा दरबारात चर्चीले जात. प्रजेची विनंती ऐकुन राजा आपली मान डोलावुन अशा विवाहांना मंजुरी देई. त्याला अनेकदा अचंबा वाटे कारण हल्ली मलगा व माता, भाउ व बहिण असे विवाह, मान्यतेसाठी मोठ्या प्रमाणात राजदरबारात येउ लागले होते. कुटुंबाच्या धनसंपत्तीचे विभाजन टाळण्यासाठी असे होत असावे असे राजेन्द्रला नेहमी वाटे .
महाराज राजेन्द्र महालात परतत तेव्हा राजमाता व त्यांच्या खास दासी दारात त्यांची रोज पंचारती करत. कुंकुमतिलक लावुन आरती झाल्यावर सेवक डोक्यावर फुले व अक्षतांचा वर्षाव करत. मग राजमाता सेवकांना बाहेर जाण्याचा आदेश देत. राजेन्द्र मातेचे चरण स्पर्श करुन त्यांना घट्ट आलिंगन देत व नंतर दोघे हात धरुन अंतपुरात शिरत.
तरुण महाराज काही काळ विश्रांती घेत. वामकुक्षीनंतर राजमाता निलिमादेवी त्यांना आपल्या शयनकक्षेत बोलवी. राजमातेचे कक्ष रोज फुलांनी सजावलेले असे. त्या महालात भिंतीवर लाल रेशमी कनतानी असत तर जमिनीवर उंची गालीचे. त्या भवनात राजमातेचा देव्हारा होता. तेथे नेहमी सुगंधी उदबत्ती व धुपाचा लावलेल्या असल्यामुळे तेथे कायम सुवास दरवळत असे. इतर सर्वांना तेथे मज्जाव असल्यामुळे तेथे नेहमी आसीम शांतता असे. तिशी पार करुनही अजुन तरुण व सुंदर दिसणाऱ्या निलीमादेवी आपली सर्व आभुषणे व राजवस्त्रे घालुन पुत्राचे स्वागत करत व राजाला राजवस्रे काढुन फक्त छोटे पिवळे वस्त्र नेसण्याची आज्ञा देत. राजा मातेची तो आदेश मानुन पालन करे. शास्त्राप्रमाणे पितांबराच्या आत अंत्वस्त्र घालायला परवानगी नसे.
राज्याचे कामकाज आटपुन दोघे ध्यान लावुन काही काळ तपस्चर्या करत. थोरले महाराज तंत्रविद्येत पारंगत होते. ते एका गुढ देवीच्या मुर्तीची पुजा करत. त्यांच्या अकाली देहांतामुळे ती पूजा अजुन सिध्द झाली नव्हती. मुत्युसमयी त्यांनी निलीमादेवींना राजेन्द्रकडुन ती पूजा सिध्दीला नेण्याची आज्ञा केली. तेव्हापासुन निलीमादेवी थोरल्या महाराजांची इच्छापुर्ती करत होत्या. माता व पुत्र त्या सुगंधी भवनात काही प्रहर ही थोरल्या महाराजांनी सांगीतलेली पुजाआर्चा करत.
पुत्राबरोबर सुरवातीला काही दिवस राजमाता आपली सर्व वस्त्रे पारिधान करुन राजाबरोबर बसत. जसे ग्रीष्म ऋतुचे आगमन झाले व बाहेरील वातावरण तप्त होवु लागले तसे त्यांच्या अंगाची काहीली होवु लागली. पुजासमयी त्या दोघांशिवाय अन्य सेवकांना मज्जाव असल्यामुळे, या तापापासुन बचावण्यासाठी, एक दिवस निलीमादेवींनी आपली आभूषणे व कमरेवरच्या वस्त्रांचा त्याग केला. त्यामुळे रोज कमरेवर कंचोळी व कमरेखाली एक छोटे वस्त्र असे राजमातेचे स्वरूप पाहण्याची राजाला सवय झाली.
कधीकधी आपल्या मातेचे कंचोळीआडुन डोकावणारे उन्नत वक्षस्थळे राजाला विचलीत करत. आपल्या बाजुला डोळे मिटुन आराधना करणाऱ्या मातेच्या सुंदर चेहऱ्याकडे, तिच्या नितळ त्वचेकडे, छातीवरील कुंभाकडे, सपाट पोट व कृश कटीकडे पहाताना राजाच्या लिंग ताठरुन वस्त्रात हालचाल होई व ते चुळबुळत राहत. पुजेनंतर निलीमादेवी त्या भवनातील मध्यभागी असलेल्या हौदात स्नान करत असे. आपल्या शयनकक्षेतुन राजाला आपल्या मातेच्या सुंदर नग्न मुर्तीचे कधीमधी ओझरते दर्शन होई व तरुण महाराजांना अस्वस्थ करुन सोडे.
एक दिवस राजा आपली सर्व वस्त्रे त्यागुन फक्त कमरेला लहान तलम धोतर लावुन मातेच्या कक्षात प्रवेश करत होते. त्याचवेळी पाठमोऱ्या होवुन निलीमादेवी आपली वस्त्रे उतरवताना राजाला दिसल्या. त्यांनी छातीवरील वस्त्र खाली टाकले व लपेटलेली साडी फेडु लागल्या. छातीवरती अंगावर तंग बसलेली कंचोळी होती. साडी त्यांच्या कमनिय शरीरापासुन वेगळी झाले व खाली पडली व कमरेखाली असलेले छोटे वस्त्र राजाला दिसले. आपल्या पाठमोऱ्या मातेचे घटासारखे प्रमाणबध्द पार्श्वभाग जणू संगमरवरात कोरलेले शिल्प भासत होते. केळ्याच्या खांबांसारख्या मांड्या, कोमल कटी असे ते मातेचे अर्ध्नग्न रुप राजा डोळे फाडुन पहात राहीला. किंचीत वळुन निलीमादेवींनी आपली कंचोळी उतरवली.
कंचोळी दुर होताच सुंदर वक्ष नजरेस पडले. निलीमादेवीनी कंचोळी खाली टाकली व आपल्या बोटांनी स्तनांला स्पर्श करुन दोन्ही स्तनाग्रे चिमटीत दाबली. मातेच्या उन्नत वक्षावरचे उमलणाऱ्या गुलाबकळी समान स्तनाग्रे पाहुन राजाचा श्वास काही क्षण जणु बंद पडला. राजाची चाहुल लागताच निलीमादेवी वळल्या. समोरुन इतक्या जवळुन राजाने निलीमादेवींचे वस्त्राशिवाय वरचे शरीर फार लहानपणी पाहीले होते. निशब्द होवुन तो पहात राहीला. निलीमादेवींनी दोन्ही स्तन स्वतःच्या हातात घेवुन एकदा वर ढकलले व छातीवर दाबुन सोडुन दिले. हे दृश्य पाहुन राजाचे लिंग कठोर होवुन उसळले. ते आपला आकार कैकपटीनी वृधींगत करुन कटीच्या वस्त्रात डुलु लागले. तश्या स्थितीत निलीमादेवीनी राजाचा हात पकडुन आसनावर बसवले व डोळे मिटुन आराधना करण्याचे आवाहन केले.
इतके दिवस किमान कपडे ल्यायलेली राजमाता तो जवळुन पहात होता. पण आज आईचे हे अर्धग्न रुप त्याला बेचैन करत होते, लोभावत होते. डोळे किलकिले करुन त्याने निलीमादेवीकडे पाहीले. त्यांचे डोळे बंद होते व हात जोडुन त्या पुजेत मग्न झाल्या होत्या. राजाची चेहऱ्यावरची नजर खाली ढळली व वक्षावर केंद्रीत झाली. स्त्रीचे स्तन इतके सुंदर असु शकतात हे त्याला प्रथमच जाणवले. परत डोळे मिटायला राजाला फारच प्रयास पडले.
राजाच्या बंद डोळ्यासमोर अजुनही ती सुंदर प्रतिमा तरळत होती. ते अप्रतीम गोरे स्तन, त्यावरचे तांबुस छोटी लिंगासारखी तरारलेली उन्नत व उत्तेजीत स्तनाग्रे काही केल्या हटत नव्हती. मांड्यामध्ये वस्त्र फाडुन बंड करण्याची धमकी देणारे आपले लिंग कसेबसे दाबुन राजा अवघडुन आसनावर बसला होता.
निलीमादेवींचे पतीचे निधन होवुन अनेक मास लोटले होते. पतीनंतर पुत्राशिवाय त्यांना कोणी निकटचे आप्त नव्हते. एका आश्रमात बाढलेली निलीमादेवी, विवाहाच्या समयी १४ वर्षीय अल्लड व अबोध बालीका होती. त्या माता झाल्या तेव्हा त्यांच्या बाळंतपणात त्यांचे वक्ष दुधाने भरुन कैक पट वर्धीत झाले. पुर्वीची कृश देहयष्टी चांगली भरली, तेजस्वी झाली. त्यानंतर २० वर्षांनी निलीमादेवी तितक्याच आकर्षक राहील्या किंबहुदा अधिक आकर्षक झाल्या. त्यांची उन्नत छाती, सपाट पोट, कृश कंबर अस त्यांचे स्वरूप तरूण वा वृद्धांना भुरळ घालण्यास समर्थ होते.
अजुनही त्यांच्या देहात मिलनासक्तता होती. त्या कामुक होत. पतीच्या निधनानंतर इतके मास पुरुषाचा सहवास नव्हता. युवा पुत्राला पाहुन ती ३५ वर्षाची स्त्री आपल्या पतीचे रुप आठवी व तळमळे. पण निलीमादेवीना आपल्या राजपदाची जाणीव होती व राजघराण्याशिवाय सामान्य पुरुषाकडे त्या पाहु शकत नव्हत्या. दिवसभरात दरबारात व पुजाघरात त्या ही अस्वस्थता कशीबशी सहन करत. पण शयनगृहात निद्रेची आराधना करताना आपल्या शय्येवर पहुडल्यावर त्यांचा देह बंड करुन उठे. कधी त्यांना पुत्राचे राजबिंडे रुप आठवे व पतीच्या सहवासा अभावी त्यांची कामभावना उसळुन वर येई. त्यांची शाही योनी स्त्रवुन शय्येवरचे वस्त्र ओले होई.
दुसऱ्या दिवशी नेहमीसारखा राजा त्यांच्या महाली दाखल झाला. चरणस्पर्श केल्यावर निलीमादेवींनी राजाला आलिंगन दिले व सेवकांना जाण्याची आदेश दिला. आज निलीमादेवी आपल्या शाही राजवस्त्रात व नखशिखांत आभूषणात मढलेल्या होत्या. तांबुलसेवनाने त्यांचे ओठ आरक्त झाले होते. राजाने पाहिले तर आज निलीमादेवींनी भाळी कुंकुम तिलक लावला होता. त्यांचा चेहरा एका वेगळ्या तेजाने झळाळत होता. त्यांच्या छातीवरच्या तलम वस्त्रातुन त्यांच्या कंचोळीच्या आतल्या स्तनांचा आकार व उभारलेले स्तनाग्र राजाला स्पष्ट दिसत होता.
निलीमादेवींनी राजाला हात धरुन शयनघरात नेले व धोतर काढुन छोटे वस्त्र घालुन आसनावर बसायचा इशारा केला. राजासमोर उभे राहुन त्या स्वतःची आभुषणे उतरवु लागल्या. राजा श्वास रोकुन तिरक्या नजरेने मातेकडे पहात होता. तो पहात असताना त्यांनी वस्त्रे उतरवण्यास सुरवात केली. वरचे वस्त्र फेडुन कांचोळी उतरवुन त्यांनी आपले स्तन दाबले व क्षणार्धात त्या कमरेवरच्या छोट्या वस्त्रावर अर्धनग्न होवुन राजासमोर उभ्या राहील्या. राजाला नजरेसमोर मातेच्या सुदौल मांड्या. गुप्तांग जेमतेम झाकणारे अंतर्वस्त्र, कोमल कटी व त्यावरचे हिंदकळणारे मस्तवाल स्तन व त्यांच्या बोंड्या दिसत होती. त्याने एक आवंढा गिळला व आपल्या काबुबाहेर जाणाऱ्या गुप्तांगाला संभाळण्याचा निष्फळ प्रयत्न केला.
राजाने आश्चर्यांने मातेला विचारले "माते आज इतकी काय निकड आहे की तु इतक्या तिव्र वेगाने पुजेला आरंभ करु पाहत आहेस?"
"राजा आजचा दिवस खुप महत्वाचा आहे. आज बरोबर एक वर्ष लोटले, तुझ्या पिताश्रींनी माताराणीची पुजा चालु केली. आज आपल्याला माताराणीदेवीची मनोभावे पुजा करुन पिताश्रींच्या आत्म्याला शांती देण्यासाठी प्रार्थना करायची आहे. मला वचन दे आजची पुजा तु मनोभावे व मी सांगीन तशी करायची. तरच तुझ्या पित्याचा आत्मा शांत होईल."
’माते हे तर माझे प्रथम कर्तव्य आहे. मी तु सांगशील तसेच करायचे तुला वचन देतो."
राजाकडुन वचन घेवुन निलीमादेवी त्याच्याशेजारी आसनावर बसल्या. "राजा तुला माहित आहे तुझ्या पित्याला तंत्रविद्या अवगत होती. ते या माताराणीला वश करण्याचा मृत्यु येई पर्यंत अटोकोट प्रयत्न करत होते."
"माते मी तुला माझा होकार दिला आहे. पण तु माझी उत्कंठता ताणत आहेस. या माताराणीला वश करायला आपल्याला काय करावे लागेल?" राजाने विचारले.
"बेटा आज मी तिला माझ्या देहात येण्याचे आवहान करणार आहे. माझ्या देहात तिने प्रवेश केला की तुझे कर्तव्य असेल की ती जे सांगेल ते ऎकुन तिची आज्ञा पालन करायचे. पण लक्षात ठेव तु माझ्या शरीरात शिरलेल्या माताराणीचे आज्ञा पालन करण्यात दिरंगाई व कुचराई केलीस तर तुझ्या पिताजींचा आत्मा कधीच शांत होणार नाही."
"माते मी पिताश्रींच्या आत्म्याच्या शांतीसाठी काहीही करायला तयार आहे. मी तसे तुला वचन देतो"
होकार्थी डोके हलवुन निलीमादेवीनी डोळे मिटले व माताराणीची आराधना चालु केली. राजा किलकिल्या डोळांनी मातेकडे पाहत होता. त्याने पाहीले की त्याची माता भक्तीभावाने तल्लीन होवुन हळुहळु डोलायला लागली. अचानक त्या जोरात किंचाळल्या. राजाने ताड्कन डोळे उघडुन मातेकडे पाहीले. ती जमिनीवर कोसळली होती. राजाने घाबरुन तिला उठवायचा प्रयत्न करुन तिला मिठीत घेतले.
"काय झाले माते? तु ठीक आहेस ना?"