Adult Stories

असे म्हणत कविता मॅडमने टेबलावर पडलेली रुलर उचलली व मला त्याने मारायला लागल्या. त्या हाताने मारत होत्या तो पर्यंत ठिक होते पण जेव्हा त्यांनी रुलर घेतली तेव्हा मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये पळालो. मॅडम माझ्यामागे रुलर घेवून आल्या. मी पटकन दरवाज बंद केला व आतून कडी लावली. मॅड्म थोडावेळ बाहेर उभ्या राहून दरवाजावर धक्के मारत राहिल्या व माझ्या नावाने बडबड करत राहिल्या. आणि मी मोठ मोठ्याने हसून त्यांना अजून चिडवत राहिलो. तेवढ्यात कोणीतरी बेल मारली आणि मॅडम दरवाजा उघडायला गेल्या.
त्यावेळी आमचा तो विषय तेवढयापुरता संपला. पुढे दोन दिवस आम्हाला तसा एकांत मिळाला नाही. पण मध्ये मध्ये जेव्हा कविता मॅडम आणि मी जवळ जवळ असायचो तेव्हा हसून मी त्यांना हळूच विचारायचो ’पण, मॅडम... तुम्ही सांगितले नाही... हो की नाही ते..." माझा प्रश्न ऐकला की त्यांचा चेहरा त्रासीक व्हायचा पण जवळपास दुसरे कोणी असल्यामुळे त्या काही बोलायच्या नाहीत व मला ’थांब तुला नंतर बघते’ असा इशारा करायच्या. मी हसत राहून त्यांना अजून वैतागवायचो.
नंतर दोन दिवसानंतर आम्हाला एकांत मिळाला आणि आम्ही पुन्हा बॉसच्या केबीनमध्ये बसलो होतो. मी त्या दिवशीचा विषय पुन्हा चालू केला.
"मॅडम... सांगा ना... हो की नाही ते..."
"सागर!.... बेशरम!!" असे म्हणत त्रासीकपणे त्या रुलर घ्यायला गेल्या. मी पटकन रुलर पकडून खेचून घेतली आणि त्यांना म्हणालो.
"अहो, चिडू नका हो, मॅडम.... नुसते हा की नाही एवढेच उत्तर द्या... मी पुढे काही विचारणार नाही व हा विषय बंद करेन...."
"पण मी उत्तर द्यायलाच कशाला पाहिले, सागर?... तुच बोलला होतास ना की त्यातल्या बऱ्याच गोष्टी प्रत्यक्षात करणे अशक्य असतात... मग ’ही’ पण गोष्ट त्या अशक्य गोष्टीपैकी एक आहे असे का तू समजत नाही??"
"बर बाबा... मी तसेच समजतो... उगाच तुम्ही चिडू नका.... मी हा विषय येथेच संपवतो..."
"बाबा काय.... मी बाई आहे म्हटल...." मी तो विषय संपवतोय हे ऐकून मॅडम रिलॅक्स झाल्या आणि पुढे मिश्कीलपणे बोलल्या.
नंतर एकदा आम्ही ’चोकोबार’ आणून खात बसलो होतो. कविता मॅडम चोकोबार खात होत्या आणि मी नेहमी प्रमाणे त्यांच्या तोंडाकडे बघत माझ्या ’स्वप्न कल्पना’ करत होतो. अचानक मला त्या दिवशीचा विषय आठवला! त्यावरून पुन्हा मॅडमची मस्करी करावी असे मी ठरवले. पण माझ्या हातात चोकोबार होता तेव्हा वैतागून त्या मारायला लागल्या तर माझा चोकोबार पडेल म्हणून मी भराभर माझा चोकोबार खावून टाकला. मॅडमचा अर्धाच चोकोबार संपला होता. त्या आपल्याच धुंदीत चोकोबार चोखत होत्या आणि मध्ये मध्ये माझ्याकडे बघत होत्या. एकदा जेव्हा त्यांनी माझ्याकडे बघितले तेव्हा मी त्यांच्या तोंडाकडे टक लावून बघत हसलो. त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह उठले. मी पुन्हा तसे बघत हसलो तेव्हा त्यांनी मला विचारले,
"काय झाले, सागर? असा काय बघतोय??"
"काही नाही...." असे म्हणत मी जोरात हसायला लागलो.
"अरे, हसतोस काय असा.... वेड्यासारखा... माझ्या तोंडाला काही लागले आहे का?" असे म्हणत त्या ओठाला वगैरे हात लावून तपासू लागल्या.
"नाही... नाही, मॅडम.... काही लागले नाही... ते मला काहितरी आठवले... म्हणून मी हसलो..." मी त्यांना म्हणालो.
"काय आठवले??... नक्कीच काहितरी ’चावट’ असणार... त्याशिवाय तू असा हसणार नाहीस..." मॅडम चोकोबार खात खात हसत म्हणाल्या.
"हो... तसेच काहितरी आहे..." मी मिश्कीलपणे म्हणालो.
"मग सांग ना....."
"सांगतो... पहिला तुमचा चोकोबार संपू द्या... नाहीतर नंतर मलाच दोष द्याल... चोकोबार पडला म्हणून...."
"सांग लवकर.... उगाच भाव खावू नकोस...."
"मला भाऊ नाही आहे, मॅडम... खायला... बहिण आहे फक्त...."
"हं... जास्त स्मार्टगिरी दाखवू नकोस... काय ते सांग पटकन..." मॅडमने मला वेडावून दाखवत म्हटले.
"काही नाही हो.... मला आपले त्या दिवशीचे बोलणे आठवले...." मी हसत म्हणालो.
"आता पुन्हा तो विषय चालू केलास का??" मॅडमने लटक्या रागात म्हटले.
"नाही... ’त्या’ बद्दल नाही पण वेगळेच काहीतरी...."
"काय वेगळे??"
"तुम्ही ज्या तऱ्हेने चोकोबार चोखताय आणि चाटताय.... त्यावरून मला आठवले....." मी मुद्दाम पुढे काही बोललो नाही.
"काय आठवले??" मॅडमना साधारण अंदाज आला की मी काय बोलणार ते पण त्यांनी कळले नाही असे दाखवत म्हटले.
"नाही म्हणजे... तुमच्या चोखण्या आणि चाटण्यावरून कल्पना येते की तुम्ही तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ कसे...."
"सागर!!.... बेशरमा...." असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
"थांबा... थांबा, मॅडम.... पहिला चोकोबार सांभाळा.... म्हणून मी म्हटल... पहिला चोकोबार संपवा मग मी सांगतो...." मी हसू दाबत त्यांना म्हटल. मॅडमना माझे म्हणणे पटले.
"मला कल्पना असली असती की तू असे काहीतरी बोलणार आहेस तर मी नक्कीच पहिला चोकोबार संपवला असता..." पुन्हा खाली बसत त्या म्हणाल्या, "पण माझा चोकोबार संपू दे मग बघ कशी बदडते मी तुला...."
"बदडा हो मॅडम... मी कोठे पळून जात नाही...."
मग मी कविता मॅडमकडे बघत हसत राहिलो आणि त्या खोट्या रागाने माझ्याकडे बघत बघत चोकोबार संपवू लागल्या. त्यांचे खावून झाल्यावर त्या उठल्या आणि माझ्याजवळ येवून मला मारायला लागल्या. थोडा वेळ मी त्यांच्या चापटी खाल्ल्या व नंतर त्यांच्याशी थोडी झटापट करून इथे-तिथे हात लागायचा ’चान्स’ घेवू लागलो. त्यांच्या ते लक्षात आले तेव्हा त्या हसत हसत गुपचूप बाजूला झाल्या व परत चेअरवर जावून बसल्या.
"मॅडम... मी काही विचारू का?... वैतागू नका... चावट प्रश्न नाहीत ते...."
"बर... विचार!"
"आपण चांगले मित्र-मैत्रीण आहोत ना? आपल्यात चांगली मैत्री आहे ना?"
"हो आहे...."
"आपण एकमेकांशी अगदी ’मोकळेपणे’ बोलतो ना?... आपण एकमेकांना ’खाजगी’ गोष्टी सांगतो की नाही?"
"सांगतो ना...."
"मग तुम्ही मला मारता का??"
"मारता का म्हणजे??? आता तू जास्तच चावटपणा केला तर मग मारणार नाही तर काय करणार??"
"अहो पण.... आत्ताच तुम्ही कबूल केले की नाही... की आपण मित्र-मैत्रीण आहोत आणि आपल्या ’खाजगी’ गोष्टी एकमेकांना बिनधास्त सांगतो मग आता आणखीन कसली लाज-लज्जा, शरम बाळगायची? तुम्हाला एक सांगतो... तुमचे माझे जे मोकळेपणाचे संबंध आहेत त्याबद्दल एक अवाक्षरही मी ह्या ऑफीसच्या बाहेर बोलत नाही की कोणाला सांगत नाही. तेव्हा तुम्ही माझ्याशी काय बोलता, कसे बोलता आणि किती चांगले व घाणेरडे बोलता हे फक्त मलाच माहीत आहे. मग एकदमच बिनधास्त बोलायला काय हरकत आहे?"
"तुझे म्हणणे बरोबर आहे, सागर... पण मी स्त्री आहे.... आम्हाला तुम्हा पुरुषांसारखे काहीही मोकळेपणाने बोलता येत नाही.... त्याचा आम्हाला संकोच वाटतो..."
"ठिक आहे ना.... मी समजू शकतो की तुम्हा स्त्रियांना ’लाज’ वाटते. पण तुम्हाला प्रयत्न करायला काय हरकत आहे.... आधी आधी तुम्हाला थोडा संकोच वाटेल पण नंतर तुमचा संकोच नाहीसा होईल..."
"तरी पण..." माझे बोलणे कविता मॅडमना पटले पण तरीही त्या लाजत होत्या.
"हे बघा, मॅडम.... तुम्ही असे मोकळेपणे, तुमच्या म्हणण्याप्रमाणे ’घाणेरडे’.... बाहेर कोणाबरोबर बोलू शकता का?? म्हणजे तुमच्या मिस्टरांबरोबर बोलत असाव्यात कदाचित पण त्यांच्याशिवाय इतर कोणाशीही??"
"नाही! कोणाशीही नाही..." मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
"बरे तुम्ही म्हणता तुमच्या मिस्टरांशी तुमचे पहिल्यासारखे संबंध राहिले नाहीत म्हणजे आजकाल ते पण तुमच्याशी असे बोलत नसावेत?" मी त्यांच्या मर्मावर बोट ठेवले.
"हां... ही गोष्ट खरी आहे, सागर...." त्या उदास स्वरात म्हणाल्या.
"हां.... मग मी म्हणतो... तुम्हाला माझ्याबरोबर असे मोकळेपणे बोलायचा चान्स मिळतोय तर मग त्याचा तुम्ही फायदा का घेत नाही? अगदी खरे सांगा.... जेव्हा असे काहीतरी एकदम ’खाजगी’, लैंगीकतेशी संबंधीत आपण जेव्हा बिनधास्त बोलतो तेव्हा ’मजा’ वाटते की नाही?? आय मीन.... अंगात एक गोड शिरशीरी उठते की नाही?? अगदी खर खर सांगा...."


"हो! उठते!" हे बोलताना कविता मॅडम खाली मान घालून चक्क लाजल्या.
"बघा.. बघा.... किती ’गोड’ लाजल्यात, तुम्ही.... यावरूनच कळते की तुम्हाला पण आवडते असे बोलणे...."
"सागर! तू ना....," माझ्याकडे बघून लाजत, हसत मॅडम बोलल्या, "एखादी गोष्ट कशी पटवून द्यावी हे बाकी तुला बरोबर जमते.... इंजिनीअरच्या ऐवजी तू वकील व्हायला पाहिजे होतेस...."
"ते जावू द्या... पण तुम्हाला माझे म्हणणे पटले ना??"
"हो! पटले...." मॅडमने हसत हसत कबूल केले.
"मग बोलणार ना माझ्याबरोबर अजून मोकळेपणे...."
"मी तर बोलते तुझ्याबरोबर आधी पासून...."
"हो ना... मग माझ्या ’बिनधास्त’ प्रश्नांची उत्तर का देत नाही? मला मारायला का धावता??"
"बर... नाही मारणार आता मी तुला...."
"नाही माझी मारण्याबद्दल काही तक्रार नाही पण माझ्याशी एकदम खुलेपणे तुम्ही बोलत नाही त्याबद्दल मी बोलतोय...."
"बर बर.... आता बोलेन मी तुझ्याशी.... आणखीन मोकळेपणे..... बिनधास्त..... घाणेरडे....."
"दॅट्स लाईक अ गूड गर्ल!... आय मीन... गूड वूमन...." मी आनंदाने शेवटी म्हणालो आणि आम्ही दोघेही दिलखुलासपणे हसलो.

मग त्यादिवशी मी पुढे त्यांच्याशी काही बोललो नाही. कविता मॅडम माझ्याबरोबर अजून ’बिनधास्त’ बोलायला तयार झाल्या ही माझी त्यादिवशीची मोठी ’अचीव्हमेंट’ होती. माझ्या ’बोल्ड’ प्रश्नांची उत्तर त्या एकदम लगेच ’बोल्डपणे’ देणार नव्हत्या तेव्हा हळु हळू त्यांचा संकोच घालवून त्यांना आनखीन मोकळे करायचे मी ठरवले. मग पुढचे काही दिवस मी त्यांच्याशी थोड्या ’लाईट’ विषयावर बोलत राहिलो व त्यांचा संकोच कमी कमी होत गेला. मग नंतर माझ्या बऱ्याच ’बोल्ड’ प्रश्नांना त्या तेवढ्याच ’बोल्डपणे’ उत्तर द्यायला लागल्या. एकदम त्या ’लंड’ किंवा ’पुच्ची’ वगैरे शब्द बोलायला नाही लागल्या पण बऱ्यापैकी ’बोल्ड’ बोलायला लागल्या.
पुन्हा एकदा असेच आम्ही ऑफीसमध्ये एकटेच होतो आणि आम्ही ’चोकोबार’ खाण्यासाठी आणला. नेहमीप्रमाणे कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसून खात होत्या आणि मी त्यांच्या समोर बसून खात होतो. आमची नजरानजर झाली की मॅडम स्वत:च हसायच्या. तेव्हा मी त्यांना विचारले,
"का हसताय तुम्ही, मॅडम...?"
"का? खाताना फक्त तूच हसू शकतो का? मी हसू शकत नाही का??"
"हसू शकता ना.... पण मला काही आठवते म्हणून मी हसतो...."
"मग मला पण काहीतरी आठवले म्हणून मी हसले...." मॅडमने चावटपणे हसत म्हटले.
"खरच! मग नक्कीच माझ्यासारखे काहीतरी चावट आठवले असणार.... सांगा, सांगा लवकर मला...."
हो!.... आता तूच बोलला होतास ना त्या दिवशी... वाण नाही पण गुण लागतो.... मग तसेच आहे आता.... मला पण तुझे त्या दिवशीचेच बोलणे आठवले...."
"अच्छा! म्हणजे तुमच्या मिस्टरांचे ’ते’ तुम्ही चोखायचे ते होय...?"
"हो तेच!" मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले आणि हसायला लागल्या.
"बरे झाल, मॅडम.... तुम्ही तो विषय पुन्हा काढला.... खरे तर त्या दिवशी मला तुम्हाला ’चोखण्याबद्दल’ काही आजून प्रश्न विचारायचे होते पण माझ्या शेवटच्या ’त्या’ प्रश्नाने विषयच पालटला...."
"काय विचारायचे होते तुला??" मॅडमने कुतूहलाने मला विचारले.
"हेच की तुम्ही पहिली वेळ चोखला तेव्हा तुम्हाला काय वाटले?" मी उत्तेजीत स्वरात त्यांना विचारले आणि मला माहीत होते त्यांच्याकडून आता ’बिनधास्त’ उत्तर येणार....
"काय वाटणार... पहिली वेळ माहीतच नव्हते कसा चोखायचा ते.... ह्यांना माझे दात खूप लागले पहिल्यावेळी..... पण तेही लवकर ’फिनीश’ झाले म्हणा पहिल्या वेळी...."
"काय म्हणता?.... तुमच्या तोंडात??" मी मुद्दाम ’आ’ वासून म्हटले.
"हो!... माझ्या तोंडात..." कविता मॅडमने थोडे लाजत उत्तर दिले आणि पुढे म्हणाल्या, "मला कल्पना पण नव्हती ह्यांचे इतके ’पानी’ माझ्या तोंडात गळेल याची...."
"पानी!... त्याला काय बोलतात हे माहीत नाही का तुम्हाला??" मी मिश्कीलपणे विचारले.
"हो, हो!.... माहीत आहेत सगळे शब्द.... ’विर्य’ बोलतात त्याला..." मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले पण त्या हसत होत्या.
"मग कशी वाटली चव... विर्याची??"
"अजिबात आवडली नाही, पहिल्यावेळी..... एकदम पानचट लागली.... घश्यात एकदम गिळगीळीत वाटले... बेसीनमध्ये जावून गुळण्या केल्या मी..."
"अरेरेरे.... मला वाटल तुम्हाला पहिल्यावेळीच आवडली असावी ’विर्याची’ चव.... मग नंतर आवडली का?? आय मीन... नंतर अनेकवेळा नंतर...."
"खरे तर त्याला काही चवच नाही... तेव्हा आवडली असे म्हणता येणार नाही.... पण पुढे त्याचे काही वाटेनासे झाले.... थोडक्यात... नंतर सवय झाली...."
"कितपत सवय झाली, मॅडम??" मी पुढे कुतुहलाने विचारले.
"कितपत म्हणजे??"
"नाही म्हणजे.... किती सवय झाली विर्याची.... म्हणजे ’ते’ प्यायला मिळावे असे वाटू लागले... किंवा त्याच्यासाठी तुम्ही तडफडू लागल्या.... वगैरे वगैरे..."
"छे, छे!... तसे काही कधी झाले नाही.... मी ’सवय झाली’ अशासाठी म्हटले की जेव्हा केव्हा हे माझ्या तोंडात फिनीश व्हायचे तेव्हा मला त्याचे काही वाटेनासे झाले...."
"म्हणजे तुमचे मिस्टर तुमच्या तोंडात फिनीश करण्यात रेग्युलर नव्हते? म्हणजे ते रोज तुमच्या कडून चोखून घेत नव्हते??"
"चोखायला सांगायचे रोज... पण तोंडात फिनीश होत नव्हते.... थोडे चोखले की त्यांना ’खाली’ घालायची घाई असायची.... खाली घालायला ’प्रॉब्लेम’ असला की मगच ते तोंडात फिनीश व्हायचे..."
"मी सांगू का तसा ’प्रॉब्लेम’ कधी यायचा??" मी एकदम उत्साहाने कविता मॅडमना बोललो.
"सांग बर, कधी यायचा??" मॅडमने माझ्याच टोनचे वेडावणे आणत विचारले.
"तुमच्या ’पिरीयडच्या’ वेळेत...." मी चावटपणे हसत म्हणालो.
"व्हेरी स्मार्ट!" कविता मॅडमने लाजत लाजत म्हटले, "या विषयातली एखादी गोष्ट तुला माहीत नाही असे होणारच नाही... हो की नाही, सागर??"
"करेक्ट, मॅडम...!" मी अभिमानाने त्यांना उत्तर दिले.
"कुठून इतके ’ज्ञान’ प्राप्त केलेस तू, सागर??... कविता मॅडमने हसत मला विचारले आणि पुढे म्हणाल्या, "हां... आता तुम्हा पुरुषांचे काय म्हणा... तुम्हाला ’ह्या’ गोष्टींचे ज~झान सहज मिळते सगळीकडे... तुम्हा पुरुषांना थोडीत आम्हा बायकांसारखी रिस्ट्रीक्शन्स असतात... पण तरीही एक कुतुहल म्हणून विचारतेय...."
"अगदी बरोबर, मॅडम.... पुरुषांचे जगच वेगळे असते.... आता ’ब्लू-फिल्म’ बद्दल तुम्हाला माहीत आहेच..... तसे तुम्हाला चावट कथांच्या पुस्तकांबद्दल पण माहीत असावे...."
"ते चंद्रकांत काकोडकरांच्या कथाचे??" मॅडमने एक ’बाळबोध’ प्रश्न केला आणि त्यावरून मला त्यांच्या ’ज~झानाची’ कल्पना आली...
"नाही, नाही.... ते नाही.... काकोडकरांच्या कथा तर अगदीच ’मिळमिळीत’ असतात.... पण त्यापेक्षाही जास्त चावट...."
"म्हणजे ते कधी कधी स्टेशन परीसरात ’हैदोस’ वगैरे नावाची पुस्तके विकतात ती??"
"हो! तशीच पण त्यापेक्षाही जास्त चावट.... शक्यतो अशी पुस्तक हिंदीत असतात...."
"नाही रे... मी नाही कधी अशी पुस्तक वाचली..."
"माझ्याकडे आहेत.... देईन मी तुम्हाला वाचायला.... आणि तुम्ही कधी नागड्या उघड्या मुलींची, कामक्रीडेच्या चित्रांची पुस्तक बघितलीत का??"
"छे! काहीतरीच काय विचारतोस.... मी कशी बघणार असली पुस्तक??"
"अहो अस काय करता, मॅडम.... तुमच्या मिस्टरांनी नाही दाखवली कधी तुम्हाला??" मला खरोखरच त्यांच्या उत्तराचे आश्चर्य वाटले.
"नाही रे....."
"कमाल झाली.... ते तुम्हाला ब्लू-फिल्म दाखवायचे... मग असली पुस्तक का नाही दाखवायचे?.... बरे ठिक आहे... माझ्याकडे आहेत तसली पुस्तक... मी दाखवेन तुम्हाला नंतर..."
"काय काय आहे तुझ्याकडे, सागर?... दाखवण्यासारखे??" मॅडमने मिश्कीलपणे मला विचारले.
"बरच काही..... तुम्ही फक्त सांगा.... आणि मी तयारच आहे.... दाखवायला...." मी पण चावटपणे उत्तर दिले...
"सागर.... तुला की नाही... मोकळीक दिली तर खूपच गैरफायदा घेतोस.... तुला फटके दिल्याशिवाय पर्याय नाही...." असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
खरे तर चावट कथांचे एक हिंदी पुस्तक व एक ’पेंटहाऊस’ मॅगेझीन त्यावेळी माझ्याकडे होते. घरात तर असली पुस्तक ठेवता येत नव्हती तेव्हा ऑफीसमध्ये माझ्या ड्राईंग बोर्डच्या टेबलाखाली एक गुप्त फट होती, जेथे मी ती लपवून ठेवत होतो. जेव्हा मला एकांत मिळेल तेव्हा मी ड्राफ्टींग सेक्शनचा दरवाजा लावून गुपचूप ती पुस्तक बघत व वाचत असे. त्यावेळी मी ती पुस्तक काढून कविता मॅडमना दाखवू शकलो असतो पण मी असली पुस्तक ऑफीसमध्ये ठेवतो हे मला त्यांना कळू द्यायचे नव्हते म्हणून मी नंतर त्यांना ती पुस्तक दाखवायचे ठरवले.
भाग ४
त्या आठवड्यात पुन्हा आम्हाला ’चांगला एकांत’ मिळाला नाही. आमच्या दृष्टीने ’चांगला एकांत’ म्हणजे जवळ जवळ तीन ते चार तास ऑफीसमध्ये फक्त कविता मॅडम आणि मीच असणे. मग पुढच्या आठवड्यात आम्हाला ’एकांत’ मिळाला. आम्ही बॉसच्या केबीनमध्ये बसून गप्पा मारत होतो तेव्हा मी ’काहीतरी आठवले’ अश्या आविर्भावात उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये आलो. मग टेबलाखालील गुप्त फटीतून मी ’पेंट हाऊस’ मॅगेझीन काढले आणि ते घेवून परत बॉसच्या केबीनमध्ये आलो. कविता मॅडम कुतुहलाने मला गेलेले आणि परत आलेले पहात होत्या. केबीनमध्ये शिरताना मी त्यांना म्हणालो,
"मॅडम... हे बघा मी ’हे’ मॅगेझीन आणले आहे तुम्हाला दाखवण्यासाठी...."
असे म्हणत मी मॅगेझीन मॅडमच्या हातात दिले आणि त्यांच्या समोर चेअरवर आरामात रेलून बसलो. मॅडमने उत्सुकतेने मॅगझीन हातात घेतले आणि कव्हरवरील नग्न मुलीचा फोटो पाहू लागल्या. त्या माझ्याकडे बघून मिश्कीलपणे हसल्या आणि मी त्यांच्याकडे बघून चावटपणे हसलो. कव्हरवरची ती मुलगी जरी नग्न होती तरी ती पाठमोरी असल्यामुळे तिचे स्तन किंवा पुच्ची त्यात दिसत नव्हती. नंतर मॅडमने पहिली दोन तीन पाने सोडून मॅगझीन उघडले आणि... "ईईईई" करत किंचाळल्या व मॅगेझीन माझ्या अंगावर टाकले.
मी हडबडत उठलो. मला वाटले की मॅगेझीन मध्ये कदाचीत छोटेसे झुरळ वगैरे असावे म्हणून त्यांनी किंचाळत मॅगझीन टाकले. तेव्हा मी मॅगेझीन चाळून चेक केले पण मला त्यात झुरळ सापडले नाही. मी आश्चर्याने कविता मॅडमकडे पाहिले तर त्या शरमेने माझ्याकडे बघून हसत होत्या.
"काय झाल, मॅडम?... तुम्ही अश्या ओरडल्या का? आणि मॅगझीन का टाकले असे?" मी त्यांना विचारले.
"ईईई... किती घाणेरडा फोटो आहे त्यात...." कविता मॅडमने तोंड वेडेवाकडे करत म्हटले.
"कोठला?? मी नाही बघितला...." असे म्हणत मी मॅगझीन चाळून बघितले पण मला कोठलाही फोटो ’घाणेरडा’ वाटला नाही. तेव्हा मी त्यांना म्हणालो, "कोठे आहे घाणेरडा फोटो?... मला नाही सापडत...."
"तो काय सुरुवातीलाच आहे..... ती बया पाय फाकवून बसलीय तो...."
"कोठला हा?..." असे म्हणत मी त्या सांगत होत्या तो फोटो पाहिला पण मला त्यात काही घाणेरडे वाटले नाही, "यात काय घाणेरडे आहे?"
"शी! कशी ती पाय फाकवून बसलीय.... आणि स्वत:ची ’योनी’ बोटांनी फाकवून दाखवतीय...."
"मग त्यात ’घाणेरडे’ काय आहे, मॅडम??" मला मॅडमच्या बोलण्याचे हसू आले.
"हो! बरोबर आहे.... तुम्हाला काय त्यात घाणेरडे वाटणार.... तुम्हाला तर ’मजाच’ वाटणार असले फोटो बघताना...." मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले.
"ओह, कम ऑन, मॅडम... तुम्ही एवढ्या ’फॉरवर्ड’ असताना जुन्या काळातल्या काकूबाई सारखे बोलत आहात.... जणू काही स्त्रीयांच्या ’ह्या’ भागाबद्दल तुम्हाला काही माहीतच नाही.... तुम्हाला पण ’तेच’ आहे ना, मॅडम??" मी चावटपणे त्यांना विचारले.
"शी! हे काय विचारण झाल?...."
"मग एवढे काय लाजता असले फोटो बघायला?"
"मी असले ’बोल्ड’ फोटो कधी बघितले नाही.... म्हणून मला लाज वाटते..." मॅडमने लाजत उत्तर दिले, "आणि तु पण समोर बसलायस ना..."
"अहो, मला काय लाजता?... आपल्यात आता काही लाज-शरमेची गोष्ट राहिलेलीच नाही.... तेव्हा बिनधास्त बघा हे मॅगझीन... आणि तुम्हाला आधी आधी थोडी लाज वाटेल पण नंतर काही वाटणार नाही.... आता तुम्ही एवढ्या ’बिनधास्त’ आहात तर मग लाजायचे काय त्यात?.... त्यांना मी असे म्हटले आणि पुढे म्हणालो, "बर! ठिक आहे... तुम्ही एकट्या येथे बसा आणि हे मॅगझीन पहा... तोपर्यंत मी एक अर्जंट ड्रॉईंग आहे ते पुर्ण करतो... तुमचे झाले की मला हाक मारा...."
असे म्हणत मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये येवून माझे काम करू लागलो. मी मुद्दाम कविता मॅडमना एकांत दिला जेणेकरून त्यांना ते मॅगझीन मनसोक्त बघता यावे. पहिल्या वेळी त्यांना बघायला कसे तरी वाटेल पण नंतर त्यांना त्याचे काही वाटणार नाही. मग त्यावर आम्हाला चर्चा करता येईल व आमच्यातील राहिलेली लाज-लज्जा, संकोच-शरम सगळी संपून जाईल.
बराच वेळ झाला त्यांनी मला बोलावले नाही तेव्हा मी स्वत:च त्यांच्याकडे गेलो. मी गुपचूप जावून मॅडमसमोर चेअरवर बसलो. कविता मॅडम मॅगझीन बघण्यात इतक्या गुंग होत्या की त्यांना कळलेच नाही मी आलोय ते. त्यांच्या चेहऱ्यावरून वाटत होते की त्या जे पहात होत्या ते त्यांना आवडले होते. मी मुद्दाम खाकरून त्यांचे लक्ष वेधून घेतले.
"काय मॅडम... तुम्ही मला हाक माराल म्हणून मी वाट बघत बसलो...."
"अरे ते... मी... बघण्यात गुंग झाले त्यामुळे विसरलेच तुला बोलवायला...." त्यांनी ओशाळत उत्तर दिले.
"ठिक आहे, ठिक आहे.... मी समजू शकतो.... पहिली वेळ तुम्ही असे मॅगझीन बघताय तेव्हा गुंग तर होणारच...." मी हसून त्यांना म्हटल.
"कश्या ह्या मुलीं फोटो काढायला देतात नाही.... काही म्हणजे काही ’सिक्रेट’ रहात नाही..."
"पैसा, मॅडम... पैसा... पैसा मिळतो म्हणून काहीही करायला तयार असतात अश्या बायकां...."
"खरं आहे.... पैसा मिळतो म्हणून ह्या असे फोटो काढून देतात मग अजून पण काय काय करत असतील.... हो की नाही?"
"ऑफकोर्स!.... बर मॅडम... कस वाटल तुम्हाला हे मॅगझीन बघताना?" मी माझ्या मनातला मेन प्रश्न त्यांना विचारला.
"कसे वाटले म्हणजे?.... आता मला काय वाटणार अश्या नागड्या मुलीं बघून? मी काय पुरुष थोडीच आहे...."
"बस काय, मॅडम.... तुम्हाला काहीच वाटल नाही?? अस काय जरुरी नाही की नागड्या मुलीं बघून फक्त पुरुषच उत्तेजीत होतात... स्त्रीयां पण उत्तेजीत होवू शकतात..."
"अरे मी खरच सांगते..." मॅडम मला बोलल्या पण मला ते पटले नाही.
"अहो मॅडम... मी आत आलो ते तुम्हाला कळले पण नाही.... त्यावरून कळते की तुम्ही ह्या नागड्या मुलीं बघण्यात किती तल्लीन झाल्या होतात...."
"हो, असेल... पण त्याचा अर्थ असा होत नाही की मी ’उत्तेजीत’ झाले होते...." मॅडमने आपली बाजू लावून धरली.
"अहो मॅडम... मला सांगायला काय लाजता?... कबूल करा जर उत्तेजीत झाला असाल तर..."
"बर बाबा.... करते कबूल... हो!... झाले मी उत्तेजीत.... खूश??"
"अस्स... मग सांगा ना बिनधास्त.... मी जावून कोणाला सांगणार नाही...."
"मग सांगितल ना आता....."
"बर मग काय काय आवडल तुम्हाला ह्या मॅगझीन मधल?... एखादी पर्टीक्युलर गोष्ट तुम्ही मार्क केली??" मी त्यांना बोलत करायचा प्रयत्न केला.
"अरे हो.... तुला एक गंमत दाखवते..."
असे म्हणत कविता मॅडमने मॅगझीन घेतले आणि टेबलावर उघडे करत त्या पाने पलटू लागल्या. मग आम्ही दोघेही दोन्ही बाजूने त्या मॅगझीनवर झुकलो आणि पाहू लागलो. त्यांनी एका मुलीच्या पुच्चीचा क्लोज-अप फोटो मला दाखवला व तिच्या पुच्चीच्या पाखळ्या किती मोठ्या आहेत हे अगदी बोट ठेवून दाखवले. आणि मग त्या मॅगझीनमधील नागड्या उघड्या मुलींच्या अंगाबद्दल, छाती आणि पुच्चीबद्दल आमची चर्चा रंगली. कोणाचे नितंब तर कोणाच्या छातीचे उभार, कोणाची तरारलेले निप्पल तर कोणाच्या निप्पलच्या बाजूची वलय.... कोणाची पुच्ची तर कोणाच्या पुच्चीवरील केस..... अश्या सगळ्या भागांचा आकार, रंग, साईज वगैरे बद्दल आम्ही कॉमेंट्स करू लागलो.
आमच्यात जी काही लाज-शरम बाकी होती तीही आता निघून गेली होती. कविता मॅडम अगदी सहजपणे ’स्तन, योनी, पटल, निप्पल’ वगैरे शब्द बोलत होत्या. त्यांच्या तोंडून तसले शब्द ऐकून मी कामोत्तेजीत होत होतो. प्रथमच मी असा एका स्त्रीबरोबर असे मॅगझीन बघून चर्चा करत होतो माझा लंड पॅन्टमध्ये एकदम कडक झाला होता व त्यात एवढे प्रेशर जमा झाले होते की टॉयलेटमध्ये जावून मूठ मारल्याशिवाय तो शांत होणार नव्हता. शेवटी मला रहावले नाही आणि ’एका मिनीटात आलो’ असे त्यांना म्हणत मी टॉयलेटमध्ये पळालो. खसखस मूठ मारून मी विर्य गाळले आणि शांत झालो.
मी परत आल्यानंतर पुन्हा आमची ’चर्चा’ रंगली. कविता मॅडम अगदी उत्तेजीत स्वरात भरभरून बोलत होत्या. बोलताना त्यांच्या डोळ्यात मला एक वेगळीच चमक वाटत होती. कदाचित त्यापण माझ्यासारख्या कामोत्तेजीत झाल्या असाव्या.... मी तर स्वत:ला ’मोकळे’ करून आलो होतो पण त्यांना ते शक्य नव्हते तेव्हा कदाचीत त्यांची उत्तेजना त्यांच्या आवाजातून आणि इतर हालचालीतून व्यक्त होत होती. अचानक त्यांनी मला विचारले,
"सागर.... एक विचारू का??"
"अहो... एक काय.... दोन विचारा... तीन विचारा..."
"नाही एक पुरे आहे...."
"बर... विचारा...."
"जसे तू मला विचारलेस की ’हे मॅगझीन पाहून तुम्ही उत्तेजीत झालात का’ तसेच मी तुला विचारते... तू उत्तेजीत झालास की नाही हे मॅगझीन पाहून?.... अर्थात! माझ्यासारखी हे मॅगझीन बघण्याची तुझी ही पहिली वेळ नाही पण तरीही विचारते... तू उत्तेजीत होतोस की नाही हे मॅगझीन पाहून??" मॅडमने हसत हसत मला विचारले
"होतो ना....!!" मी पटकन उत्तर दिले आणि पुढे म्हणालो, "अहो मॅडम.... मी एकदम ’नॉर्मल’ मुलगा आहे. असल काही नागड-उघड बघितल की लगेच उत्तेजीत होतो मी.... इनफॅक्ट! मी इतका उत्तेजीत होतो की ’रहावत’ नाही मला...."
"मग काय करतोस तू.... नाही ’रहावले’ की??" कविता मॅडमने हसत हसत पुन्हा विचारले.
"काय करणार, मॅडम? इतर काही सोर्स नाही मला.... मग ’अपना हाथ जगन्नाथ’.... ’हातगाडी’ चालवावी लागले मला..." मी हसत त्यांना म्हणालो.
"काय?? हातगाडी??...." मॅडमना माझे बोलणे बहुदा कळाले नाही.
"हो! हातगाडी....." असे म्हणत मी मूठ वळवून फक्त दोनदा वर खाली केली आणि कविता मॅडमना समजले मला ’काय’ म्हणायचे आहे ते...
"हां! हां! हां!..." करत मॅडम जोराने हसू लागल्या मग आपले हसू कसेबसे थांबवत त्या म्हणाल्या, ’पण आत्ताचे काय?.... आत्ता उत्तेजीत झालास का तू??"
"झालो ना, मॅडम.... हे आत्ताच तुमच्यासमोर मी टॉयलेटमध्ये जावून आलो ना...." मी बिनधास्त त्यांना सांगितले.

आणि कविता मॅडम खो खो हसू लागल्या. त्यांना आपले हसू आवरेना. हसून हसून त्यांची मुरकुंडी उडाली. त्या तश्याच हसत हसत उठल्या व बाहेर आल्या. मी बावळटासारखा त्यांच्याकडे बघत राहिलो. त्याना एवढे हसायला काय झाले हे मला कळेना. मी त्यांना विचारायला जाणार तेवढ्यात बेल वाजली! मी पटकन मॅगझीन घेतले आणि माझ्या जागी पळालो. मॅडमने कसेबसे हसू आवरले आणि दरवाजा उघडला. आमचा प्युन आला होता तेव्हा आमचा ’एकांत’ संपला! नंतर मी त्यांना ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये बोलावून गुपचूप विचारले की त्यांना एवढे हसायला काय झाले तर त्या म्हणाल्या की "काही नाही! तू तो ’हातगाडी’ शब्द वापरला ना.... त्याचे मला हसू आले... आणि तू ’टॉयलेटमध्ये जावून आलो’ हे म्हणाला त्याचे तर जास्तच हसू आले....’
मग पुढच्यावेळी मी कविता मॅडमना हिंदी चावट कथांचे एक पुस्तक वाचायला दिले. त्या पुस्तकात झवाझवीच्या बिनधास्त गोष्टी होत्या. ते पुस्तकही त्यांना एकदम ’इंटरेस्टींग’ वाटले. मी त्यांना पुस्तक दिले की त्या ते एक दोन दिवस स्वत:कडे ठेवून घेत असत. मग जसा त्यांना वेळ मिळेल तसे त्या गुपचूप ते पुस्तक वाचत असत. मी त्यांना पुस्तक वाचत असताना गुपचूप मार्क करायचो. पुस्तक वाचताना त्यांचा चेहरा खूपच सिरीयस असायचा. त्या चुळबूळही फार करायच्या. त्यावरून मला कळत होते की झवाझवीच्या त्या कथा वाचून कविता मॅडम उत्तेजीत होत होत्या. एकदा आम्ही ’एकांतात’ असताना मी त्यांना विचारले,
"काय, मॅडम.... कश्या वाटतात ’त्या’ पुस्तकातल्या कथा??"
"एकदम इंटरेस्टींग... कोठून आणतो तू ही पुस्तक??"
"आहे एक बूक स्टॉल..... गुप्त जागी...."
"मग तू ही पुस्तक विकत घेतो तेथून?"
"नाही.... भाड्याने आणतो... लायब्ररी सारखी सिस्टीम आहे तेथे.... पन्नास रुपये डिपॉजीट आणि प्रत्येक पुस्तक नेते वेळी पाच रुपये चार्ज...."
"मग कोणी बघत नाही तुला असली पुस्तक तेथून घेताना?... तुला लाज नाही वाटत असली पुस्तक आणताना??" मॅडमने कुतुहलाने विचारले.
"तिथे बरेच जण येतात... पण ओळखीचे कोणी नसते... आणि सगळेच ही पुस्तक वाचतात मग लाजायचे काय त्यात...." मी हसत म्हटले.
"काय भाषा वापरतात त्या पुस्तकात...! इतके घाणेरडे आणि गलीच्छ शब्द मी सहसा वाचले नव्हते...."
"अहो तीच तर खरी मजा आहे.... तसले शब्द वाचूनच तर उत्तेजीत व्हायला होते.... तोच तर या पुस्तकांचा उद्देश आहे.... हो की नाही?" मी मॅडमना डोळा मारत म्हटले.
"हं... ही गोष्ट खरी आहे म्हणा.... फार उत्तेजीत व्हायला होत वाचताना...." कविता मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
"ते मला माहीत आहे हो, मॅडम.... तुम्हाला मी वाचताना मार्क केले आहे गुपचूप...." मी मिश्कीलपणे त्यांना म्हणालो.
"शी! नालायक.... गुपचूप काय बघतोस मला....." मॅडमने लटकेपणे मला दटावत म्हटले.
"बर बाबा.... पुढच्या वेळेपासून गुपचूप बघणार नाही.... सरळ सरळ समोर येवून बघेन...."
"तू तर बेशरमच आहे.... तेव्हा करशील तसे...."
"हा! हा! हा!..." त्यावर मी नुसता हसलो.
"पण, सागर.... त्या पुस्तकातल्या तू सगळ्या कथा वाचतोस?" मॅडमने मल प्रश्न केला.
"हो!... अगदी पहिल्या शब्दापासून ते शेवटच्या शब्दापर्यंत..." मी अभिमानाने म्हटल.
"शी!... मी नाही वाचत सगळ्या कथा...."
"काहो, मॅडम?... आवडत नाही का?"
"का काय..... इतर कथा ठिक आहेत.... पण नात्यातील व्यक्तींचा संभोग म्हणजे काहीतरीच.... इतर सगळी नाती पण ठिक आहेत पण आई-मुलगा, बहिण-भाऊ आणि बाप-मुलगी ही नाती म्हणजे अतीच झाले.... प्रत्यक्षात असल्या नात्यांमध्ये असे काही घडू शकतच नाही..."
"अहो, मॅडम... तिकडे युरोप, अमेरीकेत असे घडते... आणि आपल्या इकडेही कधी कधी वाचण्यात येत... असे काहीतरी घडले की.... हे बघा, मॅडम.... आता त्या कथा लिहिणारे लेखक आपल्यासारखी माणसेच असतात... आणि ते कदाचीत त्यांच्या अनुभवावरून लिहीत असतील...."
"छे! मला नाही खर वाटत.... असे जवळच्या नात्यातल्या व्यक्तींमध्ये संभोग शक्यच नाही.... तू सांग, सागर.... त्यातील बहिण-भावाची संभोग कथा वाचून तुझ्या मनात कधी तुझ्या बहिणीचा विचार आला का??"
मॅडमने मला बिनधास्त प्रश्न केला. आणि इथे माझी गोची झाली! खरे सांगायचे म्हणजे तसल्या पुस्तकातील बहीण-भावाच्या कथा वाचताना माझ्या मनात बऱ्याचदा माझी मोठी बहिण, संगीताबद्दल विचार आला होता. पण मी ते कविता मॅडमना सांगू शकत नव्हतो. जर मी त्यांना खरे सांगितले तर त्या मला पापी वगैरे समजतील आणि त्याने माझी त्यांच्याशी झालेली जवळीक कदाचीत तुटेल. तेव्हा तसे होवू नये म्हणून मी त्यांना खोटेच सांगितले.
"नाही, मॅडम... माझ्या मनात माझ्या बहिणीचा विचार कधी आला नाही.... पण जस्ट एक मजा म्हणून मी त्या कथा वाचतो.... आणि मॅडम... ह्या कथा फक्त मनोरंजना करीता असतात... वाचायच्या.. मजा घ्यायची... आणि विसरून जायच्या.... एवढा कोण सिरीयसली त्यावर विचार करतोय...."
"हां... हे अगदी बरोबर आहे...." असे म्हणत मॅडम हसल्या...
मग त्या नंतर मी कविता मॅडमना अशी चावट कथांची पुस्तक, नग्न मुलींची मॅगझीन, झवाझवीच्या फोटोंची मॅगझीन रेग्युलरली दाखवू लागलो. कित्येकदा तसली फोटोंची मॅगझीन आम्ही एकत्रच बघत असू. आता तर मी आणि मॅडम ’लंड, पुच्ची’ वगैरे शब्द सुद्धा वापरायला लागलो होतो. मॅडमच्या तोंडून ते शब्द ऐकले की मी खूप उत्तेजीत व्हायचो. त्यांच्या बरोबर अश्लील भाषेत बोलल्यानंतर मी कामवेडा व्हायचो आणि नंतर टॉयलेटमध्ये जावून मूठ मारून यायचो. कित्येकदा मी टॉयलेटला जावून आलो की मॅडम माझ्याकडे बघून हसायच्या पण मला त्याचे काही वाटायचे नाही आणि मीही हसायचो.
कधी कधी आम्ही मॅगझीन बघायचो नाही की अश्लील कथांची पुस्तक वाचायचो नाही, म्हणजे ऑफीसमधे इतर कोणी असतील तेव्हाच्या वेळी. आणि अश्यावेळी मी टॉयलेटला जावून आलो तरी मॅडम माझ्याकडे बघून गुपचूप हसायच्या. मीपण त्यांच्याकडे बघून हसायचो की त्यांना काय समजायचे ते समजू दे.... याबद्दल त्या मला काही बोलल्या तर त्यांना काय उत्तर द्यायचे हेही मी ठरवले होते. आणि त्यांनी मला एकदा छेडलेच....
"काय सागर.... आजकाल तू टॉयलेटमध्ये बऱ्याचदा जातोस.... ’हातगाडी’ जोरात का??" त्यांनी मिश्कीलपणे हसत मला प्रश्न केला.
"मॅडम... प्रत्येकवेळी मी टॉयलेटमध्ये जातो तेव्हा जरूरी नाही की ’हातगाडी’ करायला जातो.... आणि तुम्हाला जर तसेच वाटत असेल तर.... हो!! मी प्रत्येकवेळी ’हातगाडी’ करतो...." मी हसत त्यांना प्रत्युत्तर दिले.
"अच्छा.... पण एक गोष्ट सांग.... तू तसल्या कथा वाचतोस किंवा तसले मॅगझीन बघतोस तेव्हा उत्तेजीत होतो हे मी समजू शकते पण इतर वेळी कशाने उत्तेजीत होतोस?" त्यांनी मला चावट स्वरात विचारले.
"अहो मॅडम..... तुमच्यासारखे मुर्तीमंत ’मॅगझीन’ माझ्या जवळपास असते.... मग मी उत्तेजीत होणार नाही तर काय...?" मी पण त्यांना तश्याच चावट स्वरात उत्तर दिले.
"इश्श!.... मी काय मॅगझीन आहे का??" मॅडमने लाजून म्हटले पण त्यांना माझ्या उत्तरातील ’गोम’ कळली नाही.
"शब्दश: अर्थ घेवू नका ’मॅगझीन’ शब्दाचा.... मला म्हणायचेय की त्या मॅगझीनमधील मुलीं बघून मी जसा उत्तेजीत होतो तसा तुम्हाला बघून पण उत्तेजीत होतो..." मी हसत हसत त्यांना म्हणालो.
"काहीतरीच काय, सागर... त्या मुलीं नग्न असतात.... मी काय तशी असते?... अंगभर साडी असते माझ्या अंगावर...."
"अहो, मॅडम.... आता तुम्हाला काय सांगू?..... अंगभर साडीत तुम्ही इतक्या सेक्सी दिसता की त्या पुर्ण नग्न मुलीं बघून पण इतकी उत्तेजना वाटत नाही...."
"चल, चावट कुठला!..." असे म्हणत मॅडम लाजल्या.
हीच गोष्ट मी तीन चार महिन्यापुर्वी कविता मॅडमला बोललो असतो तर त्या माझ्यावर वैतागल्या असत्या..... पण आता आमच्यात इतकी ’जवळीक’ झाली होती की अश्या वाक्यांचा मॅडमना राग तर यायचा नाही उलट त्या लाजेने चूर चूर व्हायच्या. दिवसेन दिवस आमचे संबंध एका वेगळ्या लेवलला पोहचत होते.
कविता मॅडमची एक सवय होती.... आपल्या कामात असताना, आम्ही गप्पा मारत बसलेलो असताना किंवा आम्ही जेवत असताना त्या आपल्या पदराआड हात नेवून काहीतरी करायच्या. मी बऱ्याचदा ते मार्क केले होते कारण त्या माझ्या समोर असताना जर त्यांनी तसे केले तर पटकन माझी नजर त्यांच्या हाताकडे जायची. त्या तसे का करतात हे त्यांना एकदा विचारावे असे मला नेहमी वाटायचे पण माझ्याच्याने कधी धाडस झाले नाही. पण आता आमच्यात जवळीक झाली होती तेव्हा मी एक दिवस त्यांना विचारलेच....
"मॅडम... तुम्ही नेहमी असा पदराआड हात नेवून काय करता?"
"काही नाही रे.... माझ्या ब्लाऊजच्या कडेमध्ये बोट घालून फिरवते...."
"ब्लाऊजच्या कडेत?... का??" मी कुतुहलाने विचारले.
"ब्लाऊजच्या म्हणजे ब्लाऊजच्या आतील ब्रेसीयरच्या पट्टीत...."
"पण का??"
"अरे.... माझी ब्रेसीयर घट्ट असते.... मग त्याची खालची पट्टी अंगाला रुतते.... म्हणून मी पट्टीखाली बोट घालून फिरवते... मग मला बर वाटत..."
"पण मग तुम्ही ब्रेसीयर थोडी लूज का नाही ठेवत.... आय मीन.... त्याला दोने तीन हूक असतात ना.... म्हणून..."
"बरीच माहीती आहे हा तुला.... कोणाची ब्रेसीयर पाहिलीस?" मॅडमने मला डोळा मारत मिश्कीलपणे विचारले.
"कोणाची बघणार.... माझ्या बहिणीची...."
"शी! मला वाटल कोणी गर्लफ्रेंड वगैरे आहे की काय...."
"गर्लफ्रेंड असली असती तर तुम्हाला सांगितल असता ना, मॅडम.... त्या बाबतीत मी कम-नशीबी आहे..."
"बर पण बहिणीची ब्रेसीयर कशासाठी पाहतोस?" मॅडमने खोचकपणे प्रश्न विचारला.
"अहो पाहिली म्हणजे... घरी कधी कधी कपड्यात असते... तेव्हा इतर कपड्याबरोबर दिसते.... बाकी काही नाही.." मी त्यांची शंका दूर केली (आता त्यांना काय सांगू की मी बहिणीची ब्रेसीयर कशासाठी पाहतो आणि त्याबरोबर काय करतो...)
"अक्च्युअली... माझा साईज दोन हूकच्या मधला पडतो त्यामुळे पुढचा हूक लावला तर ब्रा लूज वाटते आणि मागचा हूक लावला तर घट्ट वाटते...."
"मग एक काम करत जा, मॅडम.... हूक लावतच जावू नका..." मी चावटपणे बोललो.
"नालायका! काहीही बोलतोस..."
"अहो... मला म्हणायचेय की.... येथे आपण एकटे असताना हूक काढून ठेवत जा..."
"इश्श!... हूक नाही लावला तर ’लूज लूज’ वाटेल ना... म्हणजे ब्राच्या पट्ट्या बाहेर येतील ना पाठीमागून...."
"मग काय झाल....?"
"काहीतरीच काय.... असे कसे पट्टे लोंबकळत ठेवणार?"
"कोणाला दिसणार आहेत?... मलाच ना.... मला काही वाटणार नाही त्याच..." मी त्यांना आश्वासीत करत म्हटल.
"अरे... पण कोणी आल तर पटकन...?" मॅडमने डोळे मोठे करत त्यांची ’शंका’ व्यक्त केली.
"आल तर काय?... पटकन लावून टाकायचा हूक..."
"वा वा.... इतक सोप नाही ते.... ब्रा चा मागचा हूक लावायला काय कराव लागत हे माहीत आहे का तुला?"
"काय कराव लागत? जरा माझे पण ज~झान वाढवा...." मी हसून म्हणालो.
"अरे... प्रथम हूक पुढे घेवून लावावा लागतो.... आणि मग ब्रा फिरवून हूक मागे घ्यावा लागतो.... आणि मग शोल्डर स्ट्रॅपमध्ये हात घालून ब्रा व्यवस्थित बसवावी लागते... कळल?"
"कळल.... पण एवढ सगळ करायची काय गरज आहे... सरळ हात मागे घेवून हूक नाही का लावू शकत तुम्ही??"
"नाही ना.... हात मागे घेवून तसे हूक लावायला खूप डिफीकल्ट जाते.... अनलेस कोणी हूक लावायला मदत केली तर..."
"अरे वा!... मग मी आहे ना... मदत करायला..." असे म्हणत मी मॅडमना डोळा मारला.
"चल! चावट कुठला...."
"चावट काय... माझी काही हरकत नाही तुम्हाला मदत करायची... बघा विचार करा...." मी हसत हसत म्हणालो.
"उंहं.... तूला काय... तू तर एका पायावर तयार आहेस.... मदत करायला..... पण मीही बेशरम होवू तुझ्याबरोबर?" त्यांनी उगाचच डोळे मोठे करत म्हटले.
"आता ह्यात काय बेशरमपणा, मॅडम..."
पण कविता मॅडमनी मला पुढे काही बोलू दिले नाही आणि तो विषय तेवढ्यात संपला. मग बरेच दिवस त्या विषयावर काही बोलणे झाले नाही. नंतर एक दिवस आम्ही असेच बोलत बसलो होतो तेव्हा कविता मॅडम सारखा आपल्या पदराआड हात नेवू लागल्या. माझ्यापण ते खास करून लक्षात आले तेव्हा मी त्यांना म्हटले,
"काय मॅडम.... आज तुमचा हात जरा जास्तच पदराआड जातोय..."
"हो!... काल एक नवीन ब्रा घेतली होती ती घातलीय.... आणि ती फारच घट्ट बसतेय...." मॅडमने त्रासीक स्वरात म्हटले
"हो ना.... मग सहन करा... मी मागे सांगितलेला ’उपाय’ तुम्हाला पटला नाही...." मी थोड्या उपहासाने त्यांना बोललो.
"हां... पण आता पटतोय.... थांब... मी काढतेच हूक तिचा...."
असे म्हणत कविता मॅडमने हात पाठी नेले आणि ब्रेसीयरचा हूक काढायला लागल्या. माझा उपाय त्यांना पटला हे पाहून मी आनंदाने हसायला लागलो. मॅडमने बराच प्रयत्न केला पण त्यांना हूक काढता आला नाही तेव्हा मी त्यांना म्हटल,
"काय झाल, मॅडम?... हूक निघत नाही का??"
"हो रे.... ब्रा नवीन आहे ना.... म्हणून बहुतेक निघत नाही आहे.... जरा काढून देशील का??" त्यांनी लाजत लाजत मला विनंती केली.
"वा!.... का नाही.... मला वाटल फक्त ’लावताना’ तुम्हाला माझी मदत लागेल... पण असे दिसते की ’काढताना’ पण तुम्हाला माझी मदत लागतेय... म्हणजे हूक हो...." मी हसून असे म्हणालो.
"हं?.... जास्त ’चावट’ बोलू नकोस.... ही ब्रा नवीन आहे म्हणून मी तुला सांगतेय...."
असे म्हणत कविता मॅडम उठल्या आणि माझ्या पुढे येवून पाठमोऱ्या उभ्या राहिल्या. काही क्षण त्यांचे ’पाठमोरे’ निरीक्षण करून मी हात वर करून त्यांच्या बाऊजच्या कडेतून बोटे आत सरकवली. मग मी ब्रेसीयरच्या पट्ट्या पकडल्या आणि हूक दिसावा म्हणून ब्रेसीयर ब्लाऊजच्या कडेखाली ओढली.
"आऊच!... हळू रे...." त्याने अर्थात मॅडमना अजून त्रास झाला आणि त्या विव्हळल्या.
"सॉरी! सॉरी" म्हणत मी हूक काढायला लागलो. मला पण थोडा त्रास झाला हूक काढताना पण मी काढला कसातरी. हूक निघाल्याबरोबर मॅडमची ब्रेसीयर ढिल्ली झाली. मी पट्टे सोडून दिले आणि मॅडम पटकन वळून चेअरवर जावून बसल्या. माझ्याकडे बघून मॅडम चावटपणे हसल्या आणि ’थँक्स’ म्हणाल्या. मीही त्यांना हसून प्रतीसाद दिला. काही क्षणापुरता का होईना पण एका स्त्री च्या ’अंगावरील’ आंर्तवस्त्राला स्पर्श करण्याचा माझा तो पहिलाच प्रसंग ’अविस्मरणीय’ होता. नंतर मग जणू काही घडलेच नाही अश्या आविर्भावात आम्ही नेहमीसारख्या गप्पा मारू लागलो. नंतर बऱ्याच वेळानी मॅडम उठल्या व माझ्या पुढे येवून पाठमोऱ्या उभ्या राहिल्या....
"सागर... आता हूक लाव परत....."
"का हो, मॅडम?... कोणी आले नाही तर राहू द्या थोडा वेळ अजून..." मी त्यांना म्हटल.
"नको!.... परत कोणी आल तर धावपळ होईल.... लाव तू..."
मग मी कविता मॅडमना काही फोर्स केला नाही आणि गुपचूप ब्रेसीयरचा हूक लावून दिला. मी विचार केला ’पहिल्या वेळेला एवढे खूप झाले’ नंतर कोण जाणे अजून काय काय आमच्यात घडते ते.... मग नंतर हे नेहमीचेच झाले..... जेव्हा आम्ही एकटेच असू तेव्हा कविता मॅडम मला त्यांच्या ब्रेसीयरचा हूक काढायला सांगायच्या आणि लावायला सांगायच्या.
खरे तर हा सगळा ’चावटपणा’ होता.... कारण ब्रेसीयरचा हूक काढायला आणि लावायला त्यांना माझी गरज नाही हे मला माहीत होते आणि त्यांना पण माहीत होते. कारण कधी कधी कोणी आल की मॅडम पटकन स्वत:च हूक लावायच्या. पण तरीही इतरवेळी त्या मलाच सांगायच्या. अर्थात! त्याने माझे काही ’नुकसान’ होत नव्हते म्हणा... आता या ’गंमतीत’ त्यांना काय मजा वाटत होती ते त्याच जाणो पण मला त्यांची ब्रेसीयर थोडी का होईना पण हातळायला मिळायची म्हणून मी खूष असायचो. आणि त्यावर म्हणजे मला त्यांच्या अंगाला स्पर्श करायला मिळायचा म्हणून मी जास्तच खूष असायचो.
नंतर नंतर मला कविता मॅडमच्या अंगाचे स्पर्श सर्रास मिळू लागले. येता जाता होणारे ’नकळत’ स्पर्श जरा जास्तच होवू लागले. त्यांच्या मांसल नितंबाचे आणि छातीच्या उभारांचे ’नकळत’ मिळणारे स्पर्शसूख मला पागल करू लागले. पण त्या तर जणू स्पर्श होतच नाही असे भासवायच्या. असे स्पर्शाचे चान्स देवून त्या मला काही ’सुचवत’ होत्या की काय कोण जाणे?? आमच्यात घडणारी एक गोष्ट होती ज्याने मला राहून राहून वाटायचे की त्या मला ’सुचवत’ आहेत....