mallu Travel tales: Idaivelai hot kambi katha
Posted: 25 Jan 2018 04:56
mallu Travel tales: Idaivelai hot kambi katha
பயணக் கதைகள் - இடைவேளை
நவஜீவன்
செல்வம் பிரயாணம் செய்த பஸ் அந்த பஸ் நிலையத்தை அடைந்தபோது மணி பன்னிரண்டு. அவனுக்கு வேண்டிய கணியூர் பஸ் மாலை ஆறு மணிக்குத்தான் வரும். அதுவரை ஆறு மணி நேரத்தைக் அங்கே கழிக்க வேணும். வெயில் கொதிக்க, ஊருக்கு வெளியே அரைகுறையாகக் கட்டி முடிந்த அந்த பஸ்நிலையத்தில் ஒரே ஒரு டீக்கடை இருந்தது. அதை விட்டால் வெயிலுக்கு ஒதுங்கக் கூட சரியான நிழலுள்ள இடத்தைக் காணோம்.
பின்புறம் பம்பு செட்போட்டிருந்த அறைக்கு அருகே ஒரு கொட்டகை இருந்தது. அதில் கட்டுமானப் பொருளை அடுக்கி இருந்தார்கள். அதைச்சுற்றி பாதி எழுப்பப் பட்ட இரண்ட்டிச் சுவர் இருந்தது. அங்கே சற்று நிழல் இருந்தது. அந்த சுவற்றின் மீது ஒரு பெண் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் மடியில் இருந்த குழந்தை அவளது பனம் பழ சைசில் உருண்டு திரண்ட மார்பை ஒரு கையால் பிடித்துக் கொண்டு சுவைத்துக் கொண்டிருந்தது.
அவள் அருகே உட்கார அவளை நெருங்கிய செல்வம், “சாரிங்க, இங்க உக்காரலாமா” என்று தயக்கத்துடன் கேட்டான். அவள் தலையை அசைத்து இரண்டு அங்குலம் நகர்ந்து அவன் உட்கார இடம் கொடுத்தாள்.
அவளுக்கு இருபத்தி அஞ்சு வயசுக்கு மேல் இருக்காது என்று தோன்றியது. நல்ல தேக்கு நிறம். செம்பட்டை பரந்த நீளமான கூந்தலை அள்ளி முடிந்திருந்தாள். அதன் கட்டுக்கு அடங்காமல் தப்பிய சுருட்டை மயிர் கங்குகள் வெளியே அலைந்தன. கண்ணாடி வளையல் போட்ட ஒல்லிக் கை குழந்தையின் புட்டத்தைத் தட்டிக் கொண்டிருந்தது. பச்சைப் புடவை புழுதி படிந்திருந்தது. கசங்கிய சிவப்பு ரவிக்கை. கழுத்தில் அழுக்குத் தாலிக்கயிறு. காதில் கவரிங் கம்மல். இதெல்லாம் சேர்ந்து அவளுக்கு நாட்டுப்புறக் களை தந்தது.
அவள் அருகே அவள் தலையில் வாடிக்கொண்டிருந்த மல்லிகைப் பூ வாசமும் அவளுக்கே உரித்தான வேர்வையின் நெடியும் அவனைத் தாக்கின.
பால் குடித்துக் கொண்டிருந்த குழந்தை இடது கையால் அவளது ரவிக்கையை விலக்கி இன்னொரு முலையைத் தேடி அதை சூப்ப ஆரம்பித்தான்.
முழசாகத் இரண்டு முலைகளும் நீண்ட தடித்த காம்புடன் சற்று சரிந்து தெரிந்தன. குழந்தை ஒரு கையால் முலையின் காம்பைத் தடவிக் கொண்டே மற்றொரு முலையில் பால் குடித்தது. அதைப் பார்த்ததும் இருபது வயசான செல்வத்துக்கு இடுப்புக்குக் கீழே ரத்த ஓட்டம் அதிகரித்தது. அதிர்ஷ்டக்காரப் பிள்ளை என்று நினைத்துக் கொண்டான்.
‘எடுறா கைய, ராஸ்கோல்’ என்று அவள் அதட்டியதும் குழந்தை காம்பிலிருந்து கையை எடுக்காமல் திரும்பி செல்வத்தைப் பார்த்து பொக்கை வாய் சிரிப்புச் சிரித்தான். வெட்கத்தில் அவள் முகம் சிவந்தது.
“கொழந்தைதானே விடுங்க” என்று அவன் சொல்ல, “க்கும் ஏன் சொல்ல மாட்டீங்க? அவன் கடிக்கறாங்க. ஆனா நீங்க ஆம்பிளப் பிள்ள விட்டுக்கொடுப்பீங்களா” என்று சொல்லி அவள் சிரித்தாள். அவள் நீண்ட முகத்துக்கு தெற்றுப் பல் தெரிய சிரித்த சிரிப்பு அழகு தந்தது.
“இவனுக்கு வயசு ரெண்டு ஆவப்போவுது, இன்னும் பாலை சூப்ப விட மாட்டேங்கிறான்” என்று அவள் பேச, அவர்கள் பரிச்சயம் தொடங்கியது.
“என் வீட்டுக்காரரு ஒரு வேலை விசயமா ஊருக்குள்ளார போயிருக்காரு. திரும்பி வந்து இட்டுக்கிட்டு போவாரு, எங்க பஸ் அஞ்சு மணிக்குத்தான். அது வரை நானும் இவனும் வெயில்ல கிடந்து வேகணும்” என்று அலுத்துக் கொண்டாள்.
“நானும் உங்களப் போலத்தான் வெந்துக் கிட்டிருக்கேன். எனக்கும் பஸ் ஆறுமணிக் குத்தான். இங்க உக்காரக் கூட சரியான இடம் இல்லை, ஊருக்கு வெளியே கட்டிப் புட்டானுக பஸ் ஸ்டாண்டை” என்று அவன் அலுத்துக் கொண்டான்.
“இங்க சரியான பஸ் ஸ்டாண்ட் ரொம்ப வருசமா கிடையாதுங்க. எவனாவது கட்டப் பாத்தாலும் மத்தவனுங்க விடமாட்டானுங்க. அரசியல் பண்ணி உருப்பாடம பண்ணுவாங்க,” என்று அவள் சொன்னாள்.
கணேசு – அதுதான் அவள் பையன் பெயர் – அவர்கள் பேச்சைக் கேட்டு பால் குடிப்பதை மறந்து அவனைப் பார்த்தான்.
“உங்கள அவனுக்குப் பிடிச்சுப் போச்சு. அதான் மொறைக்கறான்” என்றவள் செல்வத்தின் பக்கம் திரும்பி உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
பிறகு அவள் சமீபத்தில் பார்த்த ரஜினி படத்தைப் பற்றி விவரமாகப் பேச ஆரம்பித்தாள். அந்தக் கவனத்தில் அவள் ரவிக்கையை மூட மறந்திருக்க வேண்டும். பால் நிறைந்து, கனத்துத் தொங்கிய முலைகள் மாராக்கைத் தாண்டி வெளியே தலை நீட்டி அவனை முறைத்தன.
முலைகளின் மகுடம் போலக் குவிந்த பழுப்பு முகட்டில் நீண்ட காம்புகள் சிவந்திருந்தன. அந்தக் காட்சியின் தாக்கத்தில் செல்வத்தின் சுண்ணி பாண்டுக்குள் விறைக்க அவனுக்கு சங்கடம் அதிகமாயிற்று..
“என்னங்க எதாவது சாப்பிட்டீங்களா? வாங்கியாரணுமா?” என்று அவன் தனது பார்வையை மாற்றிக் கொண்டு அவளைக் கேட்டான்.
அவள் பதிலுக்குத் தயங்கினாள். “ஆமாங்க அவருக்கு எப்பவுமே என் நெனப்பு கிடையாது. நீங்களான என்ன மனுசியா மதிச்சுக் கேக்கறீங்க! எது கிடைக்குதோ அதை வாங்கியாருங்க, பணந் தர்றேன்” என்று இடுப்பைத் துழாவினாள்.
“அது பரவாயில்லீங்க, முதல்ல வாங்கியாறேன் அப்புறம் வாங்கிக்கலாம்” என்று கிளம்பியவனிடம் அவள் காலி பிளாஸ்டிக் பாட்டிலைக் கொடுத்து குடிக்கத் தண்ணீர் கொண்டு வரும்படி கேட்டாள்.
அவன் எழுந்து நின்று போது விரைத்த உருப்பு பாண்ட்டை முன்னுக்குத் தள்ளியது; அதை கையால் மறைத்துக் கொண்டு வெட்கத்துடன் நடந்தான்.
டீக்கடையில் அதிகமாக ஒன்றும் இல்லை. ஒரு பிரியாணிப் பொட்டலமும் ஒரு தயிர் சாத பொட்டலமும் தான் கிடைத்தன. அவற்றை வாங்கிக் கொண்டு அவன் திரும்பியபோது அவர்கள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்தில் வெயில் மேலும் ஏற, இருந்த நிழலும் போய்விட்டது.
அவள் தலைக்கு புடவையைப் போர்த்திக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். அவன் சுற்று முற்றும் பார்த்தான். அப்போது பம்பு ரூமை மூடிக் கொண்டு ஒரு பெரியவர் போவதைப் பார்த்தான்.
அவன் பெரியவரிடம் குழந்தையுடன் வெயிலில் உட்கார்ந்திருந்த அவளைக் காட்டி, அவரிடம் மாலை ஆறு மணி வரை அந்த அறையில் அவர்கள் தங்க அனுமதி கேட்டான். அவர் அவனையும் சற்று தூரத்தில் உட்கார்ந்திருந்த பெண்ணையும் குழந்தையையும் பார்த்தார்.
“சரி தம்பி, ஏதோ பொண்சாதி பிள்ளையோட இருக்கிற. நான் சரியா நாலரைக்கு வந்துடுவேன் அது வரையில தங்குங்க. உள்ளயே பழுப்பு குழாய் எல்லாம் இருக்கு. நல்ல தண்ணி. அதை உபயோகிக்கலாம். ஆனா ரூம்பு சுத்தமா இருக்கணும்” என்று எச்சரித்து அவனிடம் சாவியைக் கொடுத்தார்.
அதை வாங்கிக் கொண்ட செல்வம் அவளிடம் போய் “அந்த ரூமில நீங்க தங்கி இருக்க பர்மிசன் வாங்கிட்டேங்க. சாப்பாடும் கிடைச்சிடுச்சு. உங்களுக்கு அப்ஜக்சன் இல்லைன்னா அங்க வாங்க, உக்காந்து நிம்மதியா சாப்பிடலாம். அதுக்குப் பிறகு நீங்க நிம்மதியா ரெஸ்ட் எடுங்க” என்றான்.
அவனை அவள் வியப்புடன் ஒரு கணம் பார்த்தாள். "நீங்க எங்க போவீங்க. வாங்க எங்க கூட. ஒண்ணு சொல்லட்டுமா. இதே நேரம் என் வீட்டுக்கார்ரா இருந்தா, அந்தப் பெரியவரோட சண்டை போட்டிருப்பாரு. நீங்களானா பேசியே காரியத்தை சல்லீசா சாதிச்சிக் கிட்டீங்க," என்று தன் துணி மூட்டையைத் தூக்கிக் கொண்டு குழந்தையை இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு ஒய்யாரமாக, பல நாள் அவனுடன் பழகியவள் போல நடந்தாள்.
பத்தடிக்கு ஆறடி இருந்த அந்த அறை சுத்தமாயிருந்தது. உள்ளே பம்பு செட் இருக்கவே அறையில் அதிக இடமில்லை. அங்கே சுருட்டி வைத்திருந்த பாயை அவன் பிரித்துப் போட்டான். இரண்டு பேரும் அதில் உட்கார்ந்து கொண்டு சாப்பிடத் தயாரானார்கள்.
அவன் இருந்த இரண்டு பொட்டலங்களையும் அவளிடம் நீட்டினான். “இவ்வளவுதாங்க அந்தக் கடையில இருந்திச்சு,’ என்று அவன் தயங்க அவள் சிரித்தாள்.
“இது ரெண்டு பேருக்குப் போதுங்க. நான் என்னா அவ்வளவு திங்கப் போறேன்னு நினச்சீங்களா” என்று சொல்லி எழுந்து நின்றவள், ஒய்யாரமாக கையை உயர்த்தி சோம்பல் முறித்தாள்.
“இவனப் பார்த்துக்கோங்க ரெண்டு நிமிசம். நான் கொஞ்சம் ஒதுங்கிட்டு வரணும்” என்றாள். பையன் மும்முரமாக அந்த அறையை சுற்று முற்றும் பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான்.
அவள் எழுந்து மார்பை முன்னுக்குத் தள்ளி தலையை முடிந்து கொண்ட நளினத்தை செல்வா ரசித்தான்.
“என்ன ரொம்பத்தான் பார்க்கறீங்க, புடிச்சிருக்கா?” என்றவள் கண்ணை சிமிட்ட அவன் முகம் சிவந்தது.
ஒரு புன்சிரிப்பை உதிர்த்துவிட்டு வெளியே போனாள். அவள் பின் தள்ளிய புட்டம் அசைய நடந்த போது ஒரு விளம்பர மாடலைப் போலத் தோன்றினாள்.
வெளியே போனவளை ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தான். உலர்ந்து மண்டியிருந்த வேல மரங்களின் பின்னால் அவள் புடவையை வழித்து உட்கார அவள் அரை வட்டமான குண்டி தெரிந்தது. திரும்பி வந்தவள் குழாய் அடியில் கையைக் கழுவிக் கொண்டு, புடவையை முழங்கால் வரை இழுத்துக் கொண்டு அவனுக்கு எதிரே குத்திட்டு உட்கார்ந்தாள்.
பிரியாணிப் பொட்டலத்தைத் திறந்தவள் ‘சைவந்தானே’ என்று கேட்டதும் அவன் ஆம் என்று தலையசைத்தான்.
பயணக் கதைகள் - இடைவேளை
நவஜீவன்
செல்வம் பிரயாணம் செய்த பஸ் அந்த பஸ் நிலையத்தை அடைந்தபோது மணி பன்னிரண்டு. அவனுக்கு வேண்டிய கணியூர் பஸ் மாலை ஆறு மணிக்குத்தான் வரும். அதுவரை ஆறு மணி நேரத்தைக் அங்கே கழிக்க வேணும். வெயில் கொதிக்க, ஊருக்கு வெளியே அரைகுறையாகக் கட்டி முடிந்த அந்த பஸ்நிலையத்தில் ஒரே ஒரு டீக்கடை இருந்தது. அதை விட்டால் வெயிலுக்கு ஒதுங்கக் கூட சரியான நிழலுள்ள இடத்தைக் காணோம்.
பின்புறம் பம்பு செட்போட்டிருந்த அறைக்கு அருகே ஒரு கொட்டகை இருந்தது. அதில் கட்டுமானப் பொருளை அடுக்கி இருந்தார்கள். அதைச்சுற்றி பாதி எழுப்பப் பட்ட இரண்ட்டிச் சுவர் இருந்தது. அங்கே சற்று நிழல் இருந்தது. அந்த சுவற்றின் மீது ஒரு பெண் உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் மடியில் இருந்த குழந்தை அவளது பனம் பழ சைசில் உருண்டு திரண்ட மார்பை ஒரு கையால் பிடித்துக் கொண்டு சுவைத்துக் கொண்டிருந்தது.
அவள் அருகே உட்கார அவளை நெருங்கிய செல்வம், “சாரிங்க, இங்க உக்காரலாமா” என்று தயக்கத்துடன் கேட்டான். அவள் தலையை அசைத்து இரண்டு அங்குலம் நகர்ந்து அவன் உட்கார இடம் கொடுத்தாள்.
அவளுக்கு இருபத்தி அஞ்சு வயசுக்கு மேல் இருக்காது என்று தோன்றியது. நல்ல தேக்கு நிறம். செம்பட்டை பரந்த நீளமான கூந்தலை அள்ளி முடிந்திருந்தாள். அதன் கட்டுக்கு அடங்காமல் தப்பிய சுருட்டை மயிர் கங்குகள் வெளியே அலைந்தன. கண்ணாடி வளையல் போட்ட ஒல்லிக் கை குழந்தையின் புட்டத்தைத் தட்டிக் கொண்டிருந்தது. பச்சைப் புடவை புழுதி படிந்திருந்தது. கசங்கிய சிவப்பு ரவிக்கை. கழுத்தில் அழுக்குத் தாலிக்கயிறு. காதில் கவரிங் கம்மல். இதெல்லாம் சேர்ந்து அவளுக்கு நாட்டுப்புறக் களை தந்தது.
அவள் அருகே அவள் தலையில் வாடிக்கொண்டிருந்த மல்லிகைப் பூ வாசமும் அவளுக்கே உரித்தான வேர்வையின் நெடியும் அவனைத் தாக்கின.
பால் குடித்துக் கொண்டிருந்த குழந்தை இடது கையால் அவளது ரவிக்கையை விலக்கி இன்னொரு முலையைத் தேடி அதை சூப்ப ஆரம்பித்தான்.
முழசாகத் இரண்டு முலைகளும் நீண்ட தடித்த காம்புடன் சற்று சரிந்து தெரிந்தன. குழந்தை ஒரு கையால் முலையின் காம்பைத் தடவிக் கொண்டே மற்றொரு முலையில் பால் குடித்தது. அதைப் பார்த்ததும் இருபது வயசான செல்வத்துக்கு இடுப்புக்குக் கீழே ரத்த ஓட்டம் அதிகரித்தது. அதிர்ஷ்டக்காரப் பிள்ளை என்று நினைத்துக் கொண்டான்.
‘எடுறா கைய, ராஸ்கோல்’ என்று அவள் அதட்டியதும் குழந்தை காம்பிலிருந்து கையை எடுக்காமல் திரும்பி செல்வத்தைப் பார்த்து பொக்கை வாய் சிரிப்புச் சிரித்தான். வெட்கத்தில் அவள் முகம் சிவந்தது.
“கொழந்தைதானே விடுங்க” என்று அவன் சொல்ல, “க்கும் ஏன் சொல்ல மாட்டீங்க? அவன் கடிக்கறாங்க. ஆனா நீங்க ஆம்பிளப் பிள்ள விட்டுக்கொடுப்பீங்களா” என்று சொல்லி அவள் சிரித்தாள். அவள் நீண்ட முகத்துக்கு தெற்றுப் பல் தெரிய சிரித்த சிரிப்பு அழகு தந்தது.
“இவனுக்கு வயசு ரெண்டு ஆவப்போவுது, இன்னும் பாலை சூப்ப விட மாட்டேங்கிறான்” என்று அவள் பேச, அவர்கள் பரிச்சயம் தொடங்கியது.
“என் வீட்டுக்காரரு ஒரு வேலை விசயமா ஊருக்குள்ளார போயிருக்காரு. திரும்பி வந்து இட்டுக்கிட்டு போவாரு, எங்க பஸ் அஞ்சு மணிக்குத்தான். அது வரை நானும் இவனும் வெயில்ல கிடந்து வேகணும்” என்று அலுத்துக் கொண்டாள்.
“நானும் உங்களப் போலத்தான் வெந்துக் கிட்டிருக்கேன். எனக்கும் பஸ் ஆறுமணிக் குத்தான். இங்க உக்காரக் கூட சரியான இடம் இல்லை, ஊருக்கு வெளியே கட்டிப் புட்டானுக பஸ் ஸ்டாண்டை” என்று அவன் அலுத்துக் கொண்டான்.
“இங்க சரியான பஸ் ஸ்டாண்ட் ரொம்ப வருசமா கிடையாதுங்க. எவனாவது கட்டப் பாத்தாலும் மத்தவனுங்க விடமாட்டானுங்க. அரசியல் பண்ணி உருப்பாடம பண்ணுவாங்க,” என்று அவள் சொன்னாள்.
கணேசு – அதுதான் அவள் பையன் பெயர் – அவர்கள் பேச்சைக் கேட்டு பால் குடிப்பதை மறந்து அவனைப் பார்த்தான்.
“உங்கள அவனுக்குப் பிடிச்சுப் போச்சு. அதான் மொறைக்கறான்” என்றவள் செல்வத்தின் பக்கம் திரும்பி உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
பிறகு அவள் சமீபத்தில் பார்த்த ரஜினி படத்தைப் பற்றி விவரமாகப் பேச ஆரம்பித்தாள். அந்தக் கவனத்தில் அவள் ரவிக்கையை மூட மறந்திருக்க வேண்டும். பால் நிறைந்து, கனத்துத் தொங்கிய முலைகள் மாராக்கைத் தாண்டி வெளியே தலை நீட்டி அவனை முறைத்தன.
முலைகளின் மகுடம் போலக் குவிந்த பழுப்பு முகட்டில் நீண்ட காம்புகள் சிவந்திருந்தன. அந்தக் காட்சியின் தாக்கத்தில் செல்வத்தின் சுண்ணி பாண்டுக்குள் விறைக்க அவனுக்கு சங்கடம் அதிகமாயிற்று..
“என்னங்க எதாவது சாப்பிட்டீங்களா? வாங்கியாரணுமா?” என்று அவன் தனது பார்வையை மாற்றிக் கொண்டு அவளைக் கேட்டான்.
அவள் பதிலுக்குத் தயங்கினாள். “ஆமாங்க அவருக்கு எப்பவுமே என் நெனப்பு கிடையாது. நீங்களான என்ன மனுசியா மதிச்சுக் கேக்கறீங்க! எது கிடைக்குதோ அதை வாங்கியாருங்க, பணந் தர்றேன்” என்று இடுப்பைத் துழாவினாள்.
“அது பரவாயில்லீங்க, முதல்ல வாங்கியாறேன் அப்புறம் வாங்கிக்கலாம்” என்று கிளம்பியவனிடம் அவள் காலி பிளாஸ்டிக் பாட்டிலைக் கொடுத்து குடிக்கத் தண்ணீர் கொண்டு வரும்படி கேட்டாள்.
அவன் எழுந்து நின்று போது விரைத்த உருப்பு பாண்ட்டை முன்னுக்குத் தள்ளியது; அதை கையால் மறைத்துக் கொண்டு வெட்கத்துடன் நடந்தான்.
டீக்கடையில் அதிகமாக ஒன்றும் இல்லை. ஒரு பிரியாணிப் பொட்டலமும் ஒரு தயிர் சாத பொட்டலமும் தான் கிடைத்தன. அவற்றை வாங்கிக் கொண்டு அவன் திரும்பியபோது அவர்கள் உட்கார்ந்திருந்த இடத்தில் வெயில் மேலும் ஏற, இருந்த நிழலும் போய்விட்டது.
அவள் தலைக்கு புடவையைப் போர்த்திக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள். அவன் சுற்று முற்றும் பார்த்தான். அப்போது பம்பு ரூமை மூடிக் கொண்டு ஒரு பெரியவர் போவதைப் பார்த்தான்.
அவன் பெரியவரிடம் குழந்தையுடன் வெயிலில் உட்கார்ந்திருந்த அவளைக் காட்டி, அவரிடம் மாலை ஆறு மணி வரை அந்த அறையில் அவர்கள் தங்க அனுமதி கேட்டான். அவர் அவனையும் சற்று தூரத்தில் உட்கார்ந்திருந்த பெண்ணையும் குழந்தையையும் பார்த்தார்.
“சரி தம்பி, ஏதோ பொண்சாதி பிள்ளையோட இருக்கிற. நான் சரியா நாலரைக்கு வந்துடுவேன் அது வரையில தங்குங்க. உள்ளயே பழுப்பு குழாய் எல்லாம் இருக்கு. நல்ல தண்ணி. அதை உபயோகிக்கலாம். ஆனா ரூம்பு சுத்தமா இருக்கணும்” என்று எச்சரித்து அவனிடம் சாவியைக் கொடுத்தார்.
அதை வாங்கிக் கொண்ட செல்வம் அவளிடம் போய் “அந்த ரூமில நீங்க தங்கி இருக்க பர்மிசன் வாங்கிட்டேங்க. சாப்பாடும் கிடைச்சிடுச்சு. உங்களுக்கு அப்ஜக்சன் இல்லைன்னா அங்க வாங்க, உக்காந்து நிம்மதியா சாப்பிடலாம். அதுக்குப் பிறகு நீங்க நிம்மதியா ரெஸ்ட் எடுங்க” என்றான்.
அவனை அவள் வியப்புடன் ஒரு கணம் பார்த்தாள். "நீங்க எங்க போவீங்க. வாங்க எங்க கூட. ஒண்ணு சொல்லட்டுமா. இதே நேரம் என் வீட்டுக்கார்ரா இருந்தா, அந்தப் பெரியவரோட சண்டை போட்டிருப்பாரு. நீங்களானா பேசியே காரியத்தை சல்லீசா சாதிச்சிக் கிட்டீங்க," என்று தன் துணி மூட்டையைத் தூக்கிக் கொண்டு குழந்தையை இடுப்பில் வைத்துக் கொண்டு ஒய்யாரமாக, பல நாள் அவனுடன் பழகியவள் போல நடந்தாள்.
பத்தடிக்கு ஆறடி இருந்த அந்த அறை சுத்தமாயிருந்தது. உள்ளே பம்பு செட் இருக்கவே அறையில் அதிக இடமில்லை. அங்கே சுருட்டி வைத்திருந்த பாயை அவன் பிரித்துப் போட்டான். இரண்டு பேரும் அதில் உட்கார்ந்து கொண்டு சாப்பிடத் தயாரானார்கள்.
அவன் இருந்த இரண்டு பொட்டலங்களையும் அவளிடம் நீட்டினான். “இவ்வளவுதாங்க அந்தக் கடையில இருந்திச்சு,’ என்று அவன் தயங்க அவள் சிரித்தாள்.
“இது ரெண்டு பேருக்குப் போதுங்க. நான் என்னா அவ்வளவு திங்கப் போறேன்னு நினச்சீங்களா” என்று சொல்லி எழுந்து நின்றவள், ஒய்யாரமாக கையை உயர்த்தி சோம்பல் முறித்தாள்.
“இவனப் பார்த்துக்கோங்க ரெண்டு நிமிசம். நான் கொஞ்சம் ஒதுங்கிட்டு வரணும்” என்றாள். பையன் மும்முரமாக அந்த அறையை சுற்று முற்றும் பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான்.
அவள் எழுந்து மார்பை முன்னுக்குத் தள்ளி தலையை முடிந்து கொண்ட நளினத்தை செல்வா ரசித்தான்.
“என்ன ரொம்பத்தான் பார்க்கறீங்க, புடிச்சிருக்கா?” என்றவள் கண்ணை சிமிட்ட அவன் முகம் சிவந்தது.
ஒரு புன்சிரிப்பை உதிர்த்துவிட்டு வெளியே போனாள். அவள் பின் தள்ளிய புட்டம் அசைய நடந்த போது ஒரு விளம்பர மாடலைப் போலத் தோன்றினாள்.
வெளியே போனவளை ஜன்னல் வழியாகப் பார்த்தான். உலர்ந்து மண்டியிருந்த வேல மரங்களின் பின்னால் அவள் புடவையை வழித்து உட்கார அவள் அரை வட்டமான குண்டி தெரிந்தது. திரும்பி வந்தவள் குழாய் அடியில் கையைக் கழுவிக் கொண்டு, புடவையை முழங்கால் வரை இழுத்துக் கொண்டு அவனுக்கு எதிரே குத்திட்டு உட்கார்ந்தாள்.
பிரியாணிப் பொட்டலத்தைத் திறந்தவள் ‘சைவந்தானே’ என்று கேட்டதும் அவன் ஆம் என்று தலையசைத்தான்.