अंगात आळस भरला होता. दुपारी घरी कोणीच नव्हते. मुलही शाळेला गेली होती. काय करायचं म्हणून मग झोपून टाकूया असा विचार डोक्यात आला. मग अंगावर चादर घेतली अन्ही झोपून टाकले.तिची स्थिती तशी केविलवाणी होती. नवरा मरून पाच – सहा वर्षे झाली होती. वैधव्याच जगन वाट्याला आल होत. परपुरुषाचा विचार मनात आनन सुधा पाप आहे. म्हणून नवऱ्यान बांधलेल्या वीस खोल्यांचं भाड यावरच सुखासमाधानाने दोन मुलांना वाढवीत होती. समाधान फक्त एकाच गोष्टीच नव्हत शरीरसुखाच. पण त्याला इलाज नव्हता. मनातून ती कितीही जळत असली तरी ती जगाला आपल दु:ख सांगत नव्हती. झोपून उठल्यावर काय करायचं म्हणून तिने हातावर तंबाखूची मिश्री घेतली आणि थोडा वेळ दोन घरापलीकाडच्या गोदाबाईशी मिश्री घासीत गप्पा मारत बसाव म्हणून ती घराबाहेर पडली. गोदाबाईच्या घराभोवती फळा फुलांची झाडे होती. तिथे जाऊन बसले कि जरा प्रसन्न वाटायचं. म्हणून शालू गोदाबाईकडे गेली. हाक मारण्याऐवजी दार ढकलून पाहिलं. ‘एवढा वेळपर्यंत हि झोपून राहिली कि काय?’ असा प्रश्न मनात आला. त्याचवेळी आतलं कुजबुजण कानावर पडल. कुणीतरी परपुरुषाचा आवाज कानावर पडला शालू एकदम चमकली. तिला जबरदस्त धक्का बसला. शालू पावलांचा आवाज न करता उजवीकडच्या भिंतीच्या खिडकीजवळ गेली. खिडकीची एक फळी उघडी होती. गोदाबाई त्याला मिठी मारून म्हणाली इखड कोण मरायला येतोय आणि आलो तरी बसायला आलो होतो अस सांगता येईल. मला सुधा गुबगुबीत स्वर्गाची सैर करावयाची होती.
तो आवाज आळीतल्या गावात रिकामे हिंडणाऱ्या जग्गूचा होता. बापजाद्यांनी भरपूर कमाई करून ठेवली होती. काम काहीच नव्हत खिसा भरलेला होता. चैन, मौजमजेत एकेक दिवस जात होता. शालूने त्या दोघांचे पूर्ण कामकाज बघितले होते. त्यामुळे शालूही आता चांगलीच तापली होती. घरी आली येताना तिच्यासमोर सोहमचा चेहरा आला सोहमची बायको मैना सतत आजारी असायची. दोघांशी अधून मधून तीच बोलन होत होत. शालू मनोमन खुश झाली. संध्याकाळपर्यंत लाखाचा खुट्टा तिच्या नजरेसमोरून गेला नाही. दुसरा दिवस उजाडला. ती पोरांना अंघोळ घालीत असतानाच अगदी आकाल्पितणपणे सोहम आला. त्याला पाहून शालू थक्क झाली. ती न्हानीतून म्हणाली बसा सोहमबाबू. आलेच. मग तिने पोरांना घाईघाईनेच अंघोळ घातली. त्यांची टॉवेलने अंग पुसली आणि सोहमजवळ बसून त्यांना कपडे घालता घालता विचारणा केली. वाहिनी थोडी अडचण होती.’ सांगाना सोहमबाबू, मी काय परकी आहे काय तुम्हास. अस म्हणत शालू त्याच्या डोळ्यात डोळे टाकून बोलू लागली. थोडे पैसे पाहिजे होते. पगार झाला कि भाड्याबरोबर परत करीन. अहो मग एवढ काय तुम्ही माझे भाडेकरू असलात तरी घरच्यावानी समजते मी. असे म्हणून शालूने पटकन सोहमचा हातच हातात घेतला. शालूच्या मनात एक विचार आला. तिने त्याला रात्री जेवायला आपल्याकडेच या म्हणून सांगितले. रात्री सोहम शालूच्या घरी आला. मुल झोपली होती. शालूने त्याच्यासाठी मटणाच कालवण केल होत.
दोघांनी जेवायला आरंभ केला. जेवण झाल्यानंतर अकरा वाजेपर्यंत ते गप्पा मारत बसले. शालूने, बायको नाहीतर येतेच थांबा कि, असा प्रेमळ आग्रह सोहमला करून पहिला सोहम हि एक पुरष होता. तो पटकन थांबला. शालू ने त्याला गादी टाकून दिली थोड्या अंतरावर तिने आपली गादी टाकली आणि ती झोपली. सोहमच धाडस होत नव्हत शेवटी नाईलाजाने शालूनेच धाडस करायचे ठरवले. शालू उठून त्याच्या गादीवर गेली आणि त्याच्या दांडूशी चाळे करीत ओढत म्हणाली, सोहमराव मी आलेय. जागे व्हा ना कोण वाहिनी तो मुद्दमच डोळे चोळत म्हणाला. सोहमने तिला पटकन आपल्या मिठीत घेतली. दोघांनी कपडे काढले. शालूने मांड्या तानवल्या. शालूपण आवेगाने त्याला भिडत म्हणाली, बसून करायचं होय?
बसून करताना मजा येईल. हि चकाकती काकडी घुसळताना पाहता येईल. चांगलाच मोठा आहे हो तुमचा दांडू. तो बोंड वसत आनंदाने म्हणाली. रात्रभर आता झोपणारच नाही तो. फार दिवसांचा उपाशी आहे बिचारा. तिची योनी ताणून तिच्यात दांडू घुसवून सोहम म्हणाला. आवळा मला मी ढुंगण हलवते. आवळा आणखी. सगळ गेलय ना. शालू मग पुढ ढुंगण हलवू लागली. तिने त्याला तस मग पाठीवर झोपवल. तिचा कामाग्री पाणी प्यालेल्या दारूसारखा उधळला होता. त्याला धड पकडायला सांगून ती त्याच्या दांडूला घुसळू लागली. दांडूची जाडी चांगली असल्याने योनीच नाजूक कातड मानाजोग घासत होत. शालू सोहम स्वर्गाची सैर करीत होते. तीन मिनिटात शालूला घाम सुटला तरी ती ओठ घट्ट आवळून स्तंभन करीतच होती. सोहम दोन्ही हातानी तिचा एकेक घट्ट मस्तपैकी चोळीत होता. जगाचा त्यांना विसर पडला होता. आणि सोहम तिला रात्रभर ठोकत होता. सोहम चांगलाच खुश झाला होता. भरपूर दिवसांनी त्याला हे दिवस बघायला मिळाले होते. मला सुधा गुबगुबीत स्वर्गाची सैर करावयाची होती